scribit:,,sed iam ad resolutiones accedo, tulisqué signis typog annum indicat; nequ : Finis. Anno 1519 b quoniam in bibliotheca est, quo complu interim cura ut illustrissimo Principi Eccium commendes, sicut se ipsum commendari meruit *).“ Quum vero iam die tertio m. Septembris hae resolutiones venderentur (de Wette I p. 328) et die 13. m. Septembris Augustae Vindelicorum denuo typis excusae ederentur, necesse est editionem earum Vittembergensem ipso mense Augu-em Opp. Lutheri sto in lucem prodiisse. Princeps editio exiit sub hoe titulo: Resolutiones Lutherianae Super positionibus suis Lipsiae disputatis. nentur. extu reddendo maxim Resolutiones Lutheri se disputatis emen Pro-hoc textu in edition nous adiunximus. Edi in lucem prodi editionem origin bergensem, ginales. am In tituli pagina, quae nullis signis typographi cis ornata est, nec locus nec annus indicatur. In pagina ultima legitur: Impressum Wittenbergaergae prodiit, app Anno Domini M.D.XIX. Continet hic liber Epistolam Lutheri ad Spalatinum datam, cuius in fine legitur: Vuittenbergae M.D.XIX. Assumptionis Marianae, et Resolutiones Lutheri s. Prop. L. disp. Exemplar, quod nobis ex bibliotheca reip. Norimbergensis praesto erat, Otho Beckmann Ebenero Norimbergensi miserat haec sua manu addens: „Domino Hieronymo Ebener duumviro Nurnb. Otho Beckmann." Alia editio originalis huius libri, forma quartan., asservatur in bibliotheca Norimbergensi, quae hane prae se fert inscriptionem: Epistola D. Martini Luther Ad Geor gium Spalatinum etc. de disputatione sua. 1 Eiusdem super Tredecim Propositioni bus Lipsiae disputatis Resolutiones. Tituli pagina nihil continet praeter hanc inscri *) Inveniuntur duae editiones huius epistolae, cui non additae sunt Resolutiones super propositionibus Lipsiae disputatis, quarum altera hunc titulum habet: Resolutiones Lutherianae super proposi tionibus suis Lipsiae disputatis, 2 quatern. form. quart., altera sic inscribitur: Wosalutiones Autherione funer Propofitionibus fuis Line e editiones vetustiss tiones Lutthe suis Lipsiae disp e Vindelicorum. Mens, Septemb. 4. (Panzer Resolutiones Luther Lasiae disputatis ad Aedibus Vuolfga (P Besolutiones Luther sine disputatis: Melchiorem Lothe Latine legitur hic b. 1, 294 sqq. Loesch, Reform. pud Walch. XV signis typographicis ornata nec ndicat; neque in fine quidquam Anno 1519 haec editio prodiisse bibliotheca Norimbergensi voluquo complura scripta Lutheri a. ndo maximam partem secuti sup. Lutheri Jenensem, quod hac es Lutheri super propositionibus tatis emendatae redduntur; et in editionibus originalibus diffeximus. Editionem illam, quae loco cem prodiit, generatim nominaà originalem, alteram, quae diit, appellavimus edit. orig. sem, ambas autem editiones Resolutiones Lutheri super Propositionibus suis Lipsiae dispu tatis emendatae. Jesus. Optimo et erudito Viro more indoctorum de contumeliis hominum non nisi gloriam qua annos patior multos sinos et vanissimos gl ares, deinde contempsi tertata, pro minimo es zoram audire, quorum oporteat. Nam si co , ne dubites, foris D. Georgio Spalatino, Illustrissimi Principis Fridericiantur. a libellis et sacris, suo S. Historiam famosae huius disputationis, quam Lipsiae habuimus, optime Spalatine, cupis nosse, ea vel maxime causa, quod audieris Eccium nostrum, et Eccianae factionis aliquot homines iam diu et secure triumphare, encomiaque cantare. Ego sane gaudeo, et gratias ago, si tam vera est victoria, quam magna est iactantia. Quid enim Christianis, praesertim theologis, magis optandum, quam ut veritas triumphet, error traducatur? Sed rursus, quando unquam auditum est a seculo, hanc esse gloriam veram et stabilem, quae se ipsam praedicat, et ante tempus iactat? Nonne in hanc sunt proverbia edita: Encomium ante victoriam: Rumor ante salutem, deinde illud trivii: Propria laus sordet, et Laudet te os alienum? Tum Christus: Si gloriam meam quaero, gloria mea nihil est, et proverbiorum autor Salomon, haereditas (inquit), ad quam in principio festinatur, in fine benedictione carebit. lustus enim (Scriptura dicit) in principio non est iactator, sed accusator sui: Pharisaeus autem primo est laudator sui, simul accusator omnium aliorum. De Eccio nostro autem eo facilius credo, iactasse eum victorias, quo iam olim mihi est ingenium hominis perspectum, ut gloriae miserrimum mancipium, tum quod iam magis expertus sum, so in dignu di men ut tibi satisfacian et ita examinaverunt a. Ita me Deus a sine causa, et, shabuissent ut mputabunt, si ta doctorum declamatorum tempus eliis hominum perdere. Ideo nihil gloriam quaerat. Mihi vero, qui' atior multos eiusmodi victoriae anissimos gloriatores, rabidosque e contempsi nescio quae tartara › minimo est, hanc eorum simure, quorum magis misereri, quam Nam si conscientia eorum idem ites, foris neque gloriarentur, ne satisfaciam, breviter rem ipsam n describam, et ita describam, s, disputationem illam fuisse per non inquisitionem veritatis : ianosque simulare in gloria aliud, conscientia. Nam quantum in Ecus scopus tactus est. Sin tactus simis et vulgo proculcatis argumenNam Deus novit, quod totam istam ortem multo acrius et validius -enses duobus annis oppugnavenaverunt, ut ossa earum numerare eius vix in facie cutis leviter permulto fortius clamavit una hora, is duobus annis, ac gestibus imet gloriosis etiam se ipsum clae velle visus est. His enim moriet tranquillis, pacificam illam et ysterio profundissime quietissimeologiam quaesivit hucusque Ecciana Deus amet, fateri cogor, nos esse t gestu, hoc est, Ecciana modestia, cat. quam rem ipsam dicam, praefabor, , si homines quosdam involvam omissurus, si ipsi sese non invola, et, ut dicitur, neutrales et indifent utrinque. Ideo non mihi, sed si tangantur et ipsi, quos par gloinveterata iam diu invidia coegit, pro Eccio contra nos machinari non bonas machinas. Non sane omnes dico, nam sunt in ea academia praeclarissima candidissimi et rectorum studiorum optimi assertores, atque hoc ipso tamen nomine alterius illius fermenti hominibus, velut sudes in oculis, et offendiculum a latere, ut Josuae verbis dixerim. Sed et prudentissimus senatus, ornatissimique cives tam absunt ab hoe maligno ingenio, ut nemo magis abominetur hoc perversum et bonis literis inimicum genus. Omnium autem maxime laudandus est illustrissimus Princeps Dux Georgius, qui vere principali clementia et munificentia nihil omisit, quod ad fe licissimum huius disputationis fructum facere possit, si talis fuisset, ut pura veritas posthabita gloria quaereretur. Denique et sua splendidissima praesentia id negotii dignatus est mirifice illustrare, omnia cavens et monens, ut modeste et quaerendae veritatis studio agerentur. Nihil ergo optimae huic universitati me debere confiteor, quam omnem honorem, et omne officium, duntaxat invidiam quorundam (ut sunt res mortalium ex nulla parte integrae) fateor mihi satis displicuisse. Igitur haec est sive tragoedia, sive comoedia huius disputationis (quam satyram potius dixeris): Primo ruptum est pactum, quo inter Eccium et nos convenerat, ut libere disputaretur, et excepta per notarios in publicum totius orbis iudicium ederentur, quemadmodum in literis utrinque editis legitur. Nam voluit potius Eccius noster sine notariis meris et liberis clamoribus rem agi. Consenserunt in idem suae factionis viri. Ubi hoc obtinere non potuerunt, ad aliam pacti illusionem itum est, scilicet ne excepta per notarios ederentur, nisi iudicibus nominatim et communiter electis oblata, accepissent sententiam. Additum est commentum, quo velut honestissimo titulo hoc foedifragium apud idiotas ornaretur, videlicet, oportere iudices certos habere, quos si recusaremus, iam haberent, quo in odium vulgi nos traherent et iactarent, nolle scili dissima veritas E publicam, sibi et cuiusque opti recepta sunt tam erunt, scripserunt, quod iudices fore atibus passim contr quod magis sus shi non intellect LOS Conscientiae ha homo in literis ties varie et cop literarum ego ina mihi pro modestia 500 tempore pro que ipsemet in huius credibi radicem Scriptur nim me solet eri non est ad manur literis tantum ve astic theologi sci ne salutavit, pos hera machina fuit. libros attulerat et tutissima rati dere, et dicta ve alta hoc Eccius n usdam compil as consarcinasse actionis suae au aliquoties conv male induxiss tia et sequent . ut dixi, quaer ositum, ut nil quod delectab auditorio. In edd. orie |