per villas et oppida, per quascunque parochiales ponantur ecclesias, sed in majori Conventu aut cum aliquibus fratribus maneant; nec soli inter saeculares homines spiritualium hostium conflictum exspectent, Salomone dicente: « Vae soli, quia, cum ceciderit, non est, qui sublevet eum. » (c. 10.)

Honorius III., (1227), Abbates seu Priores monachos, qui habitant solitarii contra statutum Generalis Concilii, vel ad claustrum revocent, facientes in ipsis ecclesiis deserviri per clericos saeculares, vel alios monachos eisdem associent, cum quibus vitam possint ducere regularem. (Cap. II de stat. monach. X. 3, 35 et c. IV. de capellis monach. X. 3, 37.)

Concil. Provinc. Viennens. (1858): Insipiens erat sapientia eorum, qui, sacrae et profanae reipublicae utilitatem praetexentes, regulares parochiali animarum curae, juventutis institutioni et aegrotorum levamini ita dicatos vellent, ut omnibus, quibus vitae regularis spiritus nutritur et confirmatur, internecivum bellum indicerent. Alimentis subtractis, flamma decrescit et exstinguitur. (Tit. 4, c. 13.)

Clemens VIII., (1605): Nullus, etiam Superior, cellas, sive in claustro sive alibi, separatas a communi dormitorio habeat. Conventus clausura perpetuo ac diligenter servetur, ac propterea a Superiore Janitor constituatur, qui diligentia ac morum integritate maxime commendetur. Is januae custodiendae semper assistat eamque nemini fratrum aperiat, nisi socium et exeundi licentiam obtinuerit. Nullus e Conventu egredi audeat, nisi ex causâ et cum socio licentiâque singulis vicibus impetratâ et benedictione acceptâ a Superiore. (Bulla "Nullus omnino" a. 1601. n. 11, 12 et 16.)

S. Pius V., (1572): Omnia aedificia Conventus quoquoversus claudantur, portae non necessariae obstruantur... Mulieribus omnibus ingressus claustri sit penitus interdictus etc. (Bulla « Ex innumeris curis. » a. 1570, n. 9.)

Concil. Francofurt. (a. 794): Abbas cum suis dormiat monachis secundum Regulam S. Benedicti. (Can. 13.)

Congreg. Cantuar. (fund. c. 943, ab Odon. Archiep. Cantuar.): Hortamur monachos et omnes, qui votum Deo vove

runt, ut in omni humilitate et obedientiâ die noctuque hoc adimplere studeant, permanentes in timore Dei in ecclesiis, ubi se voto constrinxerunt. Non sint vagabundi, neque gyrovagi, qui nomen monachi desiderant, officium autem ejus contemnunt: sed secundum exempla Apostolorum, per habitum humilitatis, laboribus manuum et lectione sacrâ et continuis orationibus se exercentes, parati, praecinctis lumbis ardentibusque lucernis, patrem familias exspectent, ut veniens eos faciat in aeterna requie sine fine permanere. (Constit. c. 6. P. L. 133, 948.)

Congreg. Camaldul. (fund. 1018 a S. Romualdo; confirm. ab Alex. II, a. 1072): Effugient nostri Coenobitae omnem similitudinem cum abominabili genere Sarabaitarum, quod pluribus in locis et Augustinus et Hieronymus mirum in modum damnare et vituperare conantur... Sicuti enim nulla alia res magis servat et auget monasticam dignitatem, quam videre monachos intra septa monasterii perpetuo commorari, ita nulla alia magis eam videtur minuere atque destruere, quam inutilis et omnino superflua vagatio extra ipsum... Quanto minus monachi videbuntur per civitatem vagari, tanto commendabiliores, in majori pretio et aestimatione ab omnibus habebuntur et verae claustralis observantiae amatores censebuntur eruntque. (Constit. c. 1.)

Ordo Carthus. (fund. 1086 a S. Brunone; approb. ab Alex. II., a. 1176) Sicut aquas piscibus et caulas ovibus, ita monachus suae saluti et vitae cellam deputet necessariam, in qua, quanto diutius moratus fuerit, tanto libentius habitabit. Nam si cellam frequenter et levibus de causis exire consueverit, cito habebit eam exosam. (Consuetud. Carthus. c. 31 de cella n. 1.P.L. 153, 703.)

Schema Concil. Vatican. (1869.): Claustralis ob vitae custodiam, quae regulari observantiae est summopere necessaria, canonibus, sanctionibus et summorum Pontificum constitutionibus non modo clausurae lex religiosis domibus Regularium utriusque sexus indicta est, sed alia etiam. sapientissime sunt constituta, quae ad ipsius clausurae bonum

Silentium.

et conservationem quamplurimum conferunt. Cautum namque est, ne Religiosi ex nimiâ ad claustra hominum frequentiâ, a solitudinis quiete cum magnâ temporis jacturâ ac periculo transgrediendi regulam exturbentur; nec non eis vetitum, ne ex suis Conventibus absque superioris venia et sine socio egrediantur... Quamobrem, quum ea, quae ad electam dominici gregis partem custodiendam salubriter constituta sunt, ab omnibus, ut par est, ubique servari et omnes abusiones e medio auferri oporteat, sacro approbante Concilio, decernimus: In quibuscumque regularium virorum domibus, conventibus et monasteriis clausura servetur, juxta sacros canones et Apostolicas constitutiones atque sanctiones; ita ut corumdem septa et sacra claustra feminae quaelibet cujuscumque generis aut conditionis ingredi, aut in ea, etiam si infantilis aetatis sint, recipi nullo modo possint... Districte mandamus, ut clausura, ubi exstat, diligenter servetur, et ubi obliterata aut neglecta inveniatur, omnino instauretur. Nullus e conventu egredi audeat nisi justâ ex causâ licentiâque singulis vicibus impetratâ, ac benedictione a superiore acceptâ; nec non cum socio, excepto tamen, quoad obligationem cum socio egrediendi, casu necessitatis Superioris localis judicio comprobandae... Provideant etiam Superiores, ne Religiosi in saecularium consuetudinem se insinuent; et tam in claustris, quam extra, ita conversatione, gestu, habitu et incessu se gerant, ut qui ex adverso sunt vereantur nihil habentes malum dicere de eis, et christifideles ab ipsis ubique aedificationem accipiant. Quapropter quominus saeculares absque justâ causâ religiosas domos frequentent, impediant, ne regularis familiae tranquillitas et silentium turbetur, et spiritus observantiae, quo Ordinum regularium alumni animati esse debent, tepescat paulatimque exstinguatur. Quibus super omnibus Superiorum, ac ipsorum Religiosorum conscientia onerata remaneat.(De Clausura, c. 1 et 2.)

Innoc. III. (1216.) Abbati et convent. Sublac. a. 1213 In Oratorio, Refectorio et Dormitorio continuum semper

silentium observetur; in claustro quoque certis horis et locis secundum antiquam consuetudinem monasterii laudabiliter observatam. (C. VI, de stat. monach. X. 3, 35.)

Congreg. Cluniac. (Cluny, fund. 910): Summe necessaria in omni Religione silentii utilitas, sine quo, modis congruis observato, nec dici Religio nec esse potest. Cujus laus in Scripturis sanctis tanta est, ut inter innumera ejus praeconia, de illo etiam magnus Propheta Isaias dicat : « Cultus justitiae silentium. » (Statut. Petri Ven. n. 19. P. L. 189, 1031.)

Congreg. Grandimontens. (Grammont; fund. 1076 a §. Stephano de Tigerno (1124, canoniz. 1189); approb. a Clem. III. a. 1188): Silentium secundum loca et tempora constituta custodiatur. In his autem locis, hoc est, in Ecclesia, in Claustro, in Refectorio, in Dormitorio; nec non in his temporibus, id est, a Completorio usque mane finito Capitulo, continuum silentium Fratres observent, nisi magna necessitas, quae legem non habet, vel aperta utilitas quandoque coëgerit. Isaias enim testatur: « Cultus justitiae silentium et pax..... » Aliud silentii genus, quod est tacere inutilia, et loqui necessaria, a singulis Fratribus semper et ubique summa discretione est observandum. (Regula S. Stephani c. 47. P. L. 204, 1154.)

Congreg. Argentinens. (Strassburg, fund. a. 1624): Quia virtus silentii est pacis conservatrix et sacrae custos religionis et regulae, statuimus, ut in locis conventualibus et praesertim in refectorio, dormitorio, oratorio et in peristiliis nec non in scalis ab omnibus continuum servetur silentium, excepta necessitate aut utilitate, cum licentiâ tamen superioris. (Declar. in c. VI de taciturn. § 1.)

Congreg. Camaldul. : In cellis orationibus ac lectio

nibus incumbentes maneant monachi. Sic enim cella continua dulcescit. Sicut quieto et stabilitatis studioso monacho cella et silentium tutissimum ac suavissimum ab omnibus saeculi aestibus et tentationum incendiis refugium praebet et tanquam portionem exhibet deliciarum paradisi, ita inquieto et instabili cella instar carceris et viventis sepulturae et tormentariae officinae efficitur et afflictionum maximam exhibet

Cella.

occasionem. Cum vero in publicum prodire necessitas erit, meminerint modestiae ac compositionis oculorum. Recte namque instituti monachi humi defixos oculos inter eundum habere solent, manus inter loquendum non nimis gesticulantes, pedes sedentes non divaricatos, nihil denique non aptum, non sanctum, non divinum eundo, loquendo, ac sedendo et quiescendo efficere solent... Studeant esse in sermone sobrii, ponant ostium circumstantiae labiis suis, summoque opere caveant ab omni verbo otioso. (Constit. c. 4, 6 et 48.)

Congreg. Bursfeld. (fund. c. 1433) : Quoniam S. Benedictus Pater noster, magnus silentii, quod ad restaurandam conservandamque disciplinam certissimum est remedium, amator et zelator, in Regulâ suâ non ita conclusit ora religiosorum silentii censurâ, ut nunquam, sed ut rarius, « etiam de bonis et utilibus,» debeant ad loquendum reserari, a solo Abbate et Priore, seu etiam Subpriore in Prioris absentiâ loquendi licentia in monasterio aut extra concedatur, nisi forsan alicui alteri fuerit concessa potestas.... Cavendum est autem, ne forsan loquendi terminus excedatur vel modus. (Statut. de silent.)

Clemens XIV. Loquaces fratres Superior moneat, corrigat, et ubi opus fuerit, coram omnibus puniat, ut discant ipsi, discant ceteri loquacitatem odisse et amare silentium, quod integerrimus est solitudinis, pacis et caritatis custos, quo sublato... coenobium tumultus est, non solitudo. (Const.« In vinea Domini » a. 1772, n. 9.)

Congreg. S. Josephi Suevica. (fund. 1668. approb. 1725): Taciturnitas custos est monasticae disciplinae et mater virtutum. Raram proinde S. Pater noster nobis concessit loquendi licentiam, non ignarus, quanta bona secum adferret taciturnitas, quanta mala inferret loquacitas, quae paucissimis verbis complexus est S. Apost. Jacobus c. 3. suae epist.: « Lingua, inquit, inquietum malum est, plena veneno mortifero..., ignis est..., universitas iniquitatis est. (Constit. et Declarat. de taciturnit.)