Necessariis paterne providendum.

Religiosa paupertas,

Simplicitas et uniformitas.

Regularis paupertas.

Cibi et potus men

sura.

imbecillitatis, in victu aut vestitu singulare quid affectet aut in continuo minimeque necessario vel saltem nil profecturo medicinarum usu, magnos incommodosque sumptus faciat et causet. Nisi enim paupertatis effectum per quarumdam rerum indigentiam reipsâ aliquando sentiamus, vere pauperes non erimus (cf. S. Reg. c. 36). Singulari curâ invigilent Superiores, ne quid fratribus ad honestam religiosamque sustentationem, sive in victu sive in amictu, desit, sed cuilibet, habitâ consideratione personarum, valetudinis, temporis, functionis aliarumque conditionum, de necessariis, paterna, providâ, et liberali sollicitudine provideant, ut eos habeant ad omnem obedientiam exhibendam tanto promptiores quanto majorem sui curam in subministrandis necessariis viderint habere Superiores (Cf. S. Reg. c. 23 et 55, P. 2 c. 2 p. 5).

Concil. Strigoniense (Gran in Hungaria, a. 1858): Religiosus, uti exploratum est, nullam prorsus habet proprietatem, sive in vestitu, sive libris, imaginibus, pecuniâ aut quâcunque supellectili, ita ut Superior, dum et quando vult, libere disponere valeat de omnibus, quae subordinatus in usu habet. Oblata quaelibet, et a quocumque facta, dispositioni Superioris quisque submittat est necesse, qui bona monasterii vel conventus per officiales ejusdem, ad nutum suum amovibiles, administrari faciet; in suppellectili cellarum et vestibus summa simplicitas et perfecta uniformitas observetur (Tit. VII).

Stat. Congreg. Bursfeldensis: Vi voti et ex mandato Regulae omnis non solum possessio nobis vetita sed et affectus dominii plane est interdictus. Quare dare, vendere, mutare, mutuare, accipere, disponere et similia, ut S. Paupertati contraria, fugiamus ; nil sine Superioris licentiâ et benedictione agamus, lauta, superflua, vana, non necessaria ut pauperes Christi non appetamus, sed omni vilitate et extremitate contenti, in humilitate et simplicitate vivamus, ut voto nostro exacte satisfaciamus! (Dist. V. c. I. § 4).

Concilium Aquisgranense(817): Ut unicuique fratri in cibo et in potu sua mensura separatim detur et de ipsâ

mensurâ sibi data alicui nihil tribuat. (Regul. monach. c. 76. P. L. 97, 392.)

Clemens VIII. (1605): Omnes, etiam Superiores, quicunque illi sint, eodem pane, eodem vino eodemque obsonio, sive eâdem (ut aiunt) pitantiâ in communi mensâ, primâ vel secundâ, nisi infirmitatis causâ impediti fuerint, vescantur (Constit.: Nullus omnino § 4. a. 1601).

Concilium Nicaenum (325): Monachi alia habeant indumenta et mores, quam habent laici, ac caput tondeant in modum coronae (Can. 76 int. apocryphos).

Concil. Aquisgranense (a. 817): Habitus singulorum Ordinum idcirco in Ecclesiâ ab invicem discreti sunt, ut his visis, cujus propositi sit gestans vel in quâ professione Domino militet, liquido cognoscatur (Reg. Canon. l. 1. c. 125. P. L. 105, 921).

Bonifacius VIII. (1303): Ut periculosa Religiosis evagandi materia subtrahatur, districtius inhibemus, ne de cetero aliquis, quamcunque Religionem tacite vel expresse professus, in scholis vel alibi temere habitum suae Religionis dimittat. Si quis autem temerarius violator exstiterit, excommunicationis incurrat sententiam (Decr. l. sext. tit. 24 c. 2). Congr. S. Mauri: Materia vestium sit vobis juxta Regulam, et humilitati ac paupertati monasticae conveniens (Declar. in c. 55 S. Regul.).

Congr. S. Bernardi in Italiâ Ord. Cist. (ab UrbanoVIII. 1644, approbata): Monachos decet semper et in omni loco compositi habitûs esse, sed maxime cum Sacris intersunt, aut ad Sacra peragenda incedunt. Prohibent itaque, ne quisquam in Choro, aut cum celebraturus a sacrariis ad altare pergit, bireto utatur, sed in Choro quidem caputio, cum vero ad Missas celebrandas incedunt, amictu de more nostri Ordinis omnes cooperiantur (Constitut. c. 3).

Congr. Suevica: Circa Vestimenta tria volumus singulariter observari; 1. ut sit, quantum fieri potest, una singularum vestium, praecipue exteriorum, forma, ad

Monachi habitus,

Non dimittendus.

Caputium et amictus,

Vestium

uniformitas, decen

tia, humili

tas.

Vestis

animum

prodit.

Vestitus

et cella,

Cellae

suppellex,

Nihil in cella superAlui vel pretiosi.

cujus formam novae vestes conficiantur; 2. ut singularum vestium materia sit decens et religioso statui conveniens, honesta scilicet et bona ac solida; 3. ut nihil prae se ferant fastus mundani aut levitatis saecularis. Amictus igitur noster, quo corpus tegimus, religiosae humilitatis, quâ animus exornatur, sit argumentum. Non sit ad ostentationem vanus, non ad superbiam pretiosus, non ad novitatem peregrinus, sed ad monastici status commendationem sit humilis, honestus et moderatus. Sola in eo resplendeat religiosa modestia et humilitas. Vestium fastus prodet superbientis animi fastum, nec quisquam in paupertatis professore commendabit vanitatis studium. Illud igitur S. Bernardi singulis ingerimus: «Vestium curiositas deformitatis mentium ac morum indicium est, itemque vanum cor vanitatis notam ingerit corpori, et exterior superfluitas interioris vanitatis indicium est. Mollia indumenta animi mollitiem indicant. Non tanto curaretur corporis cultus, nisi prius neglecta fuisset et mens inculta virtutibus. >> Conformis igitur et decens sit singularum vestium forma, ut vel ex ipsâ vestium similitudine incitamentum sumamus enitendi ad similem morum animorumque conjunctionem (Constit. P. 2. c. 4. p. 1, 3, 4).

Clemens VIII: Fratrum vestitus et suppellex cellarum omnino uniformis sit, statuique paupertatis, quam professi sunt, conveniat, ita ut nihil superflui admittatur, nihil etiam, quod sit necessarium, derogetur alicui (Constit.“Nullus omnino” § 4. a. 1601. Bullar. tom. 3. pag. 89).

Congregatio S. Mauri: In cellâ sit parva mensa, quidam pii libri, sedile ligneum vel stramineum, oratorium parvum cum paucis imaginibus modici valoris, parvum stratum (Decl. in c. 34 S. Reg.).

Congregatio Argentinensis: Monachi prohibentur possidere et habere in cellis imagines et rosaria pretiosa, vestes non necessarias in duplo, libri superflui et alia hujusmodi mobilia, quae continuo suis locis ad communitatem referenda sunt et ab eâdem, si necesse sit, requirenda. Cellae monachorum sint bene constructae, parvâ mensâ, duobus

sedilibus, genuflexorio cum paucis imaginibus, quae devotionis affectum excitant, exornatae; quilibet habeat vasculum aquae benedictae, candelabrum etc (Decl. in c. 33 S. Reg).

Congregatio Suevica: Ex receptâ jam et aliquot saeculis in nostrâ quoque religione rationabilibus de causis usitatâ consuetudine singulis singulae assignantur cellae,... quo minus ab aliis turbentur aut impediantur, quando vacant debitis legendi, orandi ac studendi exercitiis, aut etiam pro reparandis viribus nocturnam quietem capiunt. Singulae cellae habeant suum Patronum tutelarem. Nullo unquam tempore occludantur, obducto intus pessulo, sed semper liber relinquatur Superioribus ingressus, praeter quos nemini liceat alterius cellam ingredi. Qui secus fecerit, graviori poenae subjiciatur. Quodsi quidpiam ex aliquâ causâ loquendum foret, id parum admodum et submisse ad cellae januam expediatur. Similiter, si Superior alicui licentiam dederit, personam aliquam religiosam aut laicam in cellam suam introducendi, id non fiat, nisi cellae ostio aperto relicto, dum talis hospes in eâ fuerit. - Maxime curetur, ut singulae cellae fratrum sint conformes, quoad apparatum, suppellectilem, imagines, cistas, mensas, lectisternia, vela, pulpita, sedilia, genuflexoria, ne ullus altero locupletior esse videatur, quisque potius contendat in simplicitate, humilitate, taciturnitate, devotione, diligentiâ et s. constitutionum observatione, quae vera sunt cellarum monasticarum ornamenta, piâ quâdam aemulatione alterum superare. Nulli fas sit, si quis forte ad cellam aliam transmigraverit, quidquam secum asportare, sed quae cuique cellae deputata sunt, semper in eâ manere debent, ideoque Superiores saepius singulorum cellas visitent, et emendent, si quae reperient emendanda (Constitut. P. 2. c. 3. p. 7).

Congregatio Bursfeldensis: Ut s. paupertatem sectemur, supellex nostra extra divinum officium non sit pretiosa, picturis variegata, sed simplex et uniformis. Unde omnia curiosa, etiam devotionis praetextu, omniaque superflua penitus abscindantur nullique permittantur, ut sunt

Cellarum usus et for

ma.

Visitatio cellarum,

Summa sit in cella simplicitas,

Cellac vi

sitatio.

Vitandum proprietatis verbum,

Perfecta vita communis instituenda.

horologia, capsae aromaticae, propria sigilla, imagines curiosae, specula, aves, numismata, vel quid simile ex pretiosâ materiâ confectum, quae nemo nec habere nec apud se servare audeat. Ut cupiditati tollatur occasio, singulis annis semel vel secundo, Superior vel per se vel per deputatum, assumpto secum Priore, visitabit cellas et officinas Fratrum, ne quid s. paupertati contrarium illic servetur (Statuta dist. 5. C. I, § 4).

Constitutiones Hirsaug. (Saec. XI): Nihil appellat suum frater, sed ad omnia dicit « nostrum, » nisi de patre, matre et culpâ ; de his licenter dicit meus et mea (L. 1 cap. 60. P. L. 150, 989).

Schema Conc. Vaticani (a. 1869): Regularem observantiam ob id potissimum collabi dignoscitur, quod perfecta vita communis, quam sancti regularium Ordinum Institutores, suum veluti aedificium, veteri Ecclesiae disciplinae superexstructum voluerunt, et a suis sectatoribus servari mandarunt, penes plures religiosos Ordines in desuetudinem abierit. Ubi enim ab designato a sanctis viris perfectionis tramite deflecti contingat, paulatim a vero eorum spiritu et a primaevo instituto cum magnâ disciplinae jacturâ desciscitur. Hinc licet ad gravissima emovenda mala, quae ex hujusmodi communis vitae defectu promanant, Concilium Tridentinum (Sess. 25 de regular. c. 1.), Clemens VIII (Constit."Nullus omnino"), Urbanus VIII (Decret. de regul. apost. et eject.), Innocentius XI (“Cum non alias"), Innocentius XII (Decret. incip." Sanctissimus ") aliique Pontifices praedecessores Nostri illam pro viribus instaurari curaverint, nihilominus non ubique eam servari in comperto est. Nos itaque rati, nihil magis conferre ad Regularium reformationem reapse promovendam, quam ut in hoc Sacratissimo Occumenico Concilio vitae perfectae communis obligatio gravissimis verbis denuntietur ac solemni sanctione muniatur, sacro approbante Concilio, quae sequuntur districte statuimus, decernimus, atque mandamus... Quicunque in futurum professionem emittet, praecepto servandi vitam perfectam commu