Juliusz Slowacki: jego zycie i dziela w stosunku do wspolczesnej epoki, Tom 2Gubrynowicz i Schmidt, 1881 - 633 |
Z wnętrza książki
Wyniki 1 - 5 z 49
Strona 1
... zawsze pozostaną zagadką dla filozofów i nie- filozofów , należy niewątpliwie i pytanie : czy czło- wiek zdolny jest samym instynktem odbierać czasem wrażenia z zdarzeń , które dopiero w przyszłości spełnić się mają ? Psychologiczną tę ...
... zawsze pozostaną zagadką dla filozofów i nie- filozofów , należy niewątpliwie i pytanie : czy czło- wiek zdolny jest samym instynktem odbierać czasem wrażenia z zdarzeń , które dopiero w przyszłości spełnić się mają ? Psychologiczną tę ...
Strona 2
... zawsze , czy to przez sny szczególne , czy bezpo- średnim instynktem przygotowanego na to , że się dowie o czémś bolesném . Słowacki sam zastana- wiał się nieraz nad tém swojém usposobieniem .. Nie umiał go sobie wytłómaczyć , ale ...
... zawsze , czy to przez sny szczególne , czy bezpo- średnim instynktem przygotowanego na to , że się dowie o czémś bolesném . Słowacki sam zastana- wiał się nieraz nad tém swojém usposobieniem .. Nie umiał go sobie wytłómaczyć , ale ...
Strona 7
... zawsze jej się musiałem wyspowiadać dzi lżej mi było " ... - - - a po spowie- —— Po jej odjeździe czuł Juliusz więcej jeszcze , niż kiedy , jednostajną samotność swego życia . Nic mu nie dolegało , było mu — jak się wyraża dosyć znośnie ...
... zawsze jej się musiałem wyspowiadać dzi lżej mi było " ... - - - a po spowie- —— Po jej odjeździe czuł Juliusz więcej jeszcze , niż kiedy , jednostajną samotność swego życia . Nic mu nie dolegało , było mu — jak się wyraża dosyć znośnie ...
Strona 11
... dyś - kiedyś długo po jego śmierci ! Wiedział , przeczuwał , że życie jego będzie już do końca takie smutne , jak dotąd , i że on pozostanie na zawsze taki samotny pomiędzy ludźmi . A „ Tak się już teraz ograniczyłem w moich żąda- niach 11.
... dyś - kiedyś długo po jego śmierci ! Wiedział , przeczuwał , że życie jego będzie już do końca takie smutne , jak dotąd , i że on pozostanie na zawsze taki samotny pomiędzy ludźmi . A „ Tak się już teraz ograniczyłem w moich żąda- niach 11.
Strona 23
... zawsze taki sam . Ciągle układam kamyki na własny grobowiec a życie puszczam mimo siebie . Wszystkie przyjemności życia mijają mię i obchodzą kołem mówiąc nie przeszkadzajmy temu człowiekowi , on o przyszłości pogrobowej marzy ... O ...
... zawsze taki sam . Ciągle układam kamyki na własny grobowiec a życie puszczam mimo siebie . Wszystkie przyjemności życia mijają mię i obchodzą kołem mówiąc nie przeszkadzajmy temu człowiekowi , on o przyszłości pogrobowej marzy ... O ...
Inne wydania - Wyświetl wszystko
Kluczowe wyrazy i wyrażenia
19 lutego 21 sierpnia albo Amelii Anhellego Anhelli autor ażeby Balladynie Balladyny bowiem całe cały choć ciągle coś czasem czasu czém często domu dopiero dramacie dramat dramatu dzieła fantazyi fatalizm Florencyi gdyby Genewie Genewy jakby jednéj jednę jéj jestem jeżeli Juliusz Słowacki Juliusza każdym kiedyś kilka Krasińskiego Krzemieńca którą któréj Lilla Weneda listów listu liście ludzi Małecki Mamo matki Mazepa miał miesięcy mię mną moich mógł mój myśli nakoniec naprzykład nasz niczém niegdyś niego niéj niż Ojciec Zadżumionych okoliczności osnowy owéj Paryżu pieśni pisał pisany podróży poecie poematu poeta poety poezyi pomiędzy potém później prze rozbiór rzeczy saméj serca siebie Sło słońca słowa Słowacki Słowackiego słowem sobą Sorrento swojém swoję Szaman sztuki świata świecie tedy téj tém tém wszystkiém teraz tragedyi utwor więcej wła właśnie wprawdzie wszy wszystkie wtedy zatém zawsze zdaje znowu zupełnie żeby życia życie
Popularne fragmenty
Strona 28 - Tragedia cała podobna do starej ballady, ułożona tak, jakby ją gmin układał, przeciwna zupełnie prawdzie historycznej, czasem przeciwna podobieństwu do prawdy.
Strona 51 - Za jeziorem — dojrzałem dwa okien światełka. Przywykłem do nich, kocham te gwiazdy jeziora, Ciemne mgłą oddalenia, od gwiazd nieba krwawsze, Dziś je widzę, widziałem zapalone wczora, Zawsze mi świecą — smutno i blado — lecz zawsze... A ty — wiecznie zagasłaś nad biednym tułaczem; Lecz choć się nigdy, nigdzie połączyć nie mamy, Zamilkniemy na chwilę i znów się wołamy Jak dwa smutne słowiki, co się wabią płaczem.
Strona 76 - Smutno mi, Boże! — Dla mnie na zachodzie Rozlałeś tęczę blasków promienistą; Przede mną gasisz w lazurowej wodzie Gwiazdę ognistą... Choć mi tak niebo ty złocisz i morze, Smutno mi, Boże! Jak puste kłosy, z podniesioną głową Stoję rozkoszy próżen i dosytu... Dla obcych ludzi mam twarz jednakową, Ciszę błękitu. Ale przed tobą głąb serca otworzę, Smutno mi, Boże! Jako na matki odejście się żali Mała dziecina, tak ja płaczu...
Strona 54 - Bo wyznam ci, że znienawidziłem moje pierwsze utwory. Czuję potrzebę większej 40 doskonałości — rozwinęło się we mnie jakieś nowe piękności uczucie. Nie wiem jeszcze, jak się ono przyoblecze w słowa, ale starać się będę, aby coś jasnego napełniało moje karty, aby więcej łez było w słowach.
Strona 149 - Panny... jak zgrzeszyła, ulitowawszy się nad męką ciemnych Cherubinów i umiłowała jednego z nich, i poleciała za nim w ciemność. A teraz jest wygnaną jak wy jesteście wygnani, i ukochała mogiły wasze i piastunką jest grobowców, mówiąc kościom: nie skarżcie się, lecz śpijcie!
Strona 254 - Gdzież więc ten człowiek, który jest zwiastunem Pokory? co się Bogiem ze mną mierzył? Ja go chcę jeszcze, w głowę tnę piorunem, Tak jakem wczora go w piersi uderzył. Czy widzieliście? i on ma piołunem Zaprawne usta... Lud, co w niego wierzył, Radość udaje, ale głowy zwiesił, Bo wie, żem skinął Ja — i wieszcza wskrzesił.
Strona 144 - Możeś jest wybrany na ofiarę spokojną, a chcesz się zamienić w piorun gwałtowny i być rzuconym w ciemność dla przestrachu zgrai?
Strona 88 - Miejsce prawdziwie bezludne, klasztor zbudowany na skale, dobrzy księża ormiańscy, piękne kwiaty rozwijające się wiosną na górach, rozległy widok na morze z mojej celi — wszystko to miłe mi zostawiło wspomnienie.
Strona 63 - I zdjął mnie wielki strach, gdy poznikali Ci aniołowie fal — a ja zostałem W pustyni sam — z Rzymem, co już się wali. I nigdy w życiu takich łez nie lałem, Jak wtenczas — gdy mnie spytało w pustyni Słońce, szydzący bóg — czy Rzym widziałem?...
Strona 49 - Przeklęta! Ty wydarłaś ostatnie godziny Szczęścia mego na ziemi, ty żądłem gadziny Wygnałaś na samotność! Bądź wiecznie przeklęta! — Każdy mój jęk — zna ciebie, każda łza — pamięta! Bo kiedy nieszczęśliwy zaklinałem ciebie, Abyś mi dała nieco przyjaźni i ciszy, Toś ty mi łzy w powszednim podawała chlebie, I jęcząc — z jękiem w sercu mówiłaś: Niech słyszy! Cierpiałem...