QVINTI

HORATII FLACCI

EPODON LIBER

ET

CARMEN SECVLARE.

HORATII FLACCI

E PODON

LIBER.

し

ODE I.

AD MAECENATEM.

Ibis Liburnis inter alta navium,

Amice, propugnacula,
Paratus omne Caesaris periculum

Subire, Maecenas, tuo.

Quid nos? quibus te vita si superstite
Iucunda; si contra, gravis?

Vtrumne iussi persequemur otium
Non dulce, ni tecum simul?

An hunc laborem mente laturi, decet
Qua ferre non molles viros?

Feremus: et te vel per Alpium iuga,
Inhospitalem et Caucasum,

Vel Occidentis usque ad ultimum sinum,

Forti sequemur pectore.

Roges, tuum labore quid iuvem meo,

Imbellis, ac firmus parum?

Comes minore sum futurus in metu,

Qui maior absentes habet:
Vt adsidens implumibus pullis avis

Serpentium adlapsus timet,
Magis relictis; non, ut adsit, auxilì
Latura plus praesentibus.
Libenter hoc, et omne militabitur
Bellum in tuae spem gratiae:

Non ut iuvencis illigata pluribus
Aratra nitantur mea,

Pecusve Calabris ante sidus fervidum

Lucana mutet pascuis;

Neque ut superni villa candens Tusculi
Circaea tangat mocnia.

Satis superque me benignitas tua

Ditavit. Haud paravero,

Quod aut, avarus ut Chremes, terra premam;
Discinctus aut perdam ut nepos.

ODE II.

Beatus ille, qui procul negotiis,

Vt prisca gens mortalium, Paterna rura bobus exercet suis,

Solutus omni foenore:

Neque excitatur classico miles truci,
Neque horret iratum mare;

Forumque vitat, et superba civium
Potentiorum limina.

Ergo aut adulta vitium propagine
Altas maritat populos,

Aut in reducta valle mugientium

Prospectat errantes greges; Inutilesque falce ramos amputans, Feliciores inserit;

Aut pressa puris mella condit amphoris; Aut tondet infirmas oves;

Vel, quum decorum mitibus pomis caput Autumnus agris extulit,

Vt gaudet insitiva decerpens pyra,

Certantem et uvam purpurae,

Qua muneretur te, Priape, et te, pater Silvane tutor finium!

Libet iacere modo sub antiqua ilice.

Modo in tenaci gramine.