ODE V.

AD PYRRHAM.

Quis multa gracilis te puer in rosa

Perfusus liquidis urget odoribus

Grato, Pyrrha, sub antro?

Cui flavam religas comam,

Simplex munditiis? Heu! quoties fidem, Mutatosque Deos flebit, et aspera Nigris aequora ventis

Emirabitur insolens,

Qui nunc te fruitur credulus aurea; Qui semper vacuam, semper amabilem Sperat, nescius aurae

Fallacis! Miseri, quibus

Intentata nites! Me tabula sacer

Votiva paries indicat uvida

Suspendisse potenti

Vestimenta maris Deo.

ODE VI.

AD AGRIPPAM.

Scriberis Vario fortis, et hostium

Victor, Maeonii carminis alite,

Quam rem cumque ferox navibus, aut equis Miles te duce gesserit.

Nos, Agrippa, neque haec dicere, nec gravem
Pelide stomachum cedere nescii,

Nec cursus duplicis per mare Vlysseï,
Nec saevam Pelopis domum

Conamur, tenues grandia: dum pudor,
Imbellisque lyrae Musa potens vetat
Laudes egregii Caesaris, et tuas
Culpa deterere ingenî.

Quis Martem tunica tectum adamantina
Digne scripserit? aut pulvere Troïco
Nigrum Merionen? aut ope Palladis
Tydiden Superis parem?

Nos convivia, nos proelia virginum
Sectis in iuvenes unguibus acrium
Cantamus; vacui, sive quid urimur,
Non praeter solitum leves.

ODE VII.

AD MVNATIVM PLANCVM.

Laudabunt alii claram Rhodon, aut Mitylenen,

Aut Ephesum, bimarisve Corinthi

Moenia, vel Baccho Thebas, vel Apolline Delphos
Insignes, aut Thessala Tempe.

Sunt quibus unum opus est intactae Palladis urbem
Carmine perpetuo celebrare, et
Vadique decerptam fronti praeponere olivam.
Plurimus, in Iunonis honorem,

Aptum dicit equis Argos, ditesque Mycenas.
Me nec tam patiens Lacedaemon,
Nec tam Larissae percussit campus opimae,

Quam domus Albu neae resonantis,
Et praeceps Anio, ac Tiburni lucus, et uda
Mobilibus pomaria rivis.

Albus ut obscuro deterget nubila caelo

Saepe Notus, neque parturit imbres
Perpetuos: sic tu sapiens finire memento
Tristitiam, vitaeque labores

Molli, Plance, mero; seu te fulgentia signis
Castra tenent, seu densa tenebit

Tiburis umbra tui. Teucer Salamina, patremque

Quum fugeret, tamen uda Lyaeo Tempora populea fertur vinxisse corona,

Sic tristes affatus amicos:

Quo nos cumque feret melior fortuna parente,

Ibimus, o socii, comitesque.

Nil desperandum, Teucro duce, et auspice Teucro.

Certus enim promisit Apollo

Ambiguam tellure nova Salamina futuram.

O fortes, peioraque passi

Mecum saepe viri, nunc vino pellite curas:
Cras ingens iterabimus aequor.

་

ODE VIII.

AD LYDIAM.

Lydia, dic, per omnes

Te Deos oro, Sybarin cur properes amando Perdere? cur apricum

Oderit campum, patiens pulveris atque solis? Cur neque militaris

Inter aequales equitet, Gallica nec lupatis Temperet ora frenis?

Cur timet flavum Tiberim tangere? cur olivum Sanguine viperino

Cautius vitat? neque iam livida gestat armis Brachia, saepe disco,

Saepe trans finem iaculo nobilis expedito? Quid latet, ut marinae

Filium dicunt Thetidis sub lacrymosa Troiae Funera; ne virilis

Cultus in caedem et Lycias proriperet catervas?