quo ducit gula, piscemur, venemur, ut olim 60 si, Mimnermus uti censet, sine amore iocisque 65 nil est iucundum, vivas in amore iocisque. vive, vale! siquid novisti rectius istis, candidus inperti; si nil, his utere mecum. 7. Unabhängigkeit und Freimut wahre auch dem Freunde und Wohlthäter gegenüber. An C. Cilnius Maecenas. Horaz hat krankheitshalber im August Rom verlassen und versprochen, nach fünf Tagen wiederzukehren, hält sich aber seit Wochen auf seinem Landgute auf. Da erhält er einen Brief von Maecenas, der sich nach ihm sehnt und ihn undankbar schilt. Horaz aber, der auf dem Lande bleiben, den kommenden Winter auch statt in Rom an der See (Vgl. Od. II 6) zubringen will, erklärt dem Freunde und Wohlthäter voll Freimut, daß er ihm für alle Zeit dankbar sein, aber ebenso entschieden alles, was er Maecenas danke, zurückgeben werde, wenn er es nur um den Preis seiner Unabhängigkeit behalten könne. seiner Natur und seinen Bedürfnissen leben lassen und ihn nicht in fremden Boden verpflanzen wollen. Wie die Landmaus nicht in die Stadt (Sat. II 6), der hauptstädtische Man müsse jeden nach Q. Horatius Flaccus. II. 8 Kleinbürger Volteius Mena nicht aufs Land paßt, so leidet und verkümmert Horaz in Rom. Es ehrt beide Männer, daß Horaz einen solchen Brief an Maecenas schreiben und veröffentlichen konnte und daß dieser ihn nicht übel aufnahm. Zeit. Nach Epi. I 8 fiel das Unwohlsein, das Horaz von Maecenas und seinen Freunden trennte, ins Jahr 21. in den Sommer dieses Jahres gehört also auch wohl dieser Brief. Inhalt. I. Horaz erzählt den Anlaß seiner Abwesenheit, die länger währe, als er beabsichtigt habe. II. Die Geschichte vom calabrischen III. Die Geschichte von der gefangenen sondern das stille Tibur oder friedliche Tarent IV. Die Geschichte vom Volteius Mena. Quinque dies tibi pollicitus me rure futurum Sextilem totum mendax desideror. atqui, si me vivere vis sanum recteque valentem, quam mihi das aegro, dabis aegrotare timenti, Maecenas, veniam, dum ficus prima calorque པ་ 10 ad mare descendet vates tuus et sibi parcet contractusque leget; te, dulcis amice, reviset cum Zephyris, si concedes, et hirundine prima. non quo more piris vesci Calaber iubet hospes, 15 20 tu me fecisti locupletem. ,,vescere sodes." ,iam satis est.',,at tu, quantum vis, tolle.",benigne." ,,non invisa feres pueris munuscula parvis." ,tam teneor dono, quam si dimittar onustus.' ,,ut libet: haec porcis hodie comedenda relinques." prodigus et stultus donat, quae spernit et odit: haec seges ingratos tulit et feret omnibus annis. vir bonus et sapiens dignis ait esse paratus, nec tamen ignorat, quid distent aera lupinis. dignum praestabo me etiam pro laude merentis. quodsi me noles usquam discedere, reddes forte latus, nigros angusta fronte capillos, reddes dulce loqui, reddes ridere decorum et inter vina fugam Cinarae maerere protervae. forté per angustam tenuis nitedula rimam repserat in cumeram frumenti, pastaque rursus ire foras pleno tendebat corpore frustra; cui mustela procul,,si vis" ait,,effugere istinc, 25 30 35 40 45 50 ,,non est aptus equis Ithace locus, ut neque planis porrectus spatiis nec multae prodigus herbae: Atride, magis apta tibi tua dona relinquam.“ parvum parva decent: mihi iam non regia Roma, sed vacuum Tibur placet aut inbelle Tarentum. strenuus et fortis causisque Philippus agendis clarus, ab officiis octavam circiter horam dum redit atque foro nimium distare Carinas iam grandis natu queritur, conspexit, ut aiunt, adrasum quendam vacua tonsoris in umbra cultello proprios purgantem leniter unguis. ,,Demetri“ puer hic non laeve iussa Philippi accipiebat ,,abi, quaere et refer, unde domo, quis, cuius fortunae, quo sit patre quove patrono." it, redit et narrat, Volteium nomine Menam, praeconem, tenui censu, sine crimine, notum et properare loco et cessare et quaerere et uti, gaudentem parvisque sodalibus et lare certo et ludis et post decisa negotia campo. ,,scitari libet ex ipso quodcumque refers: dic ad cenam veniat." non sane credere Mena, 55 60 mirari secum tacitus. quid multa?,benigne respondet.,,neget ille mihi?",,,,negat improbus et te neglegit aut horret."" Volteium mane Philippus vilia vendentem tunicato scruta popello 65 occupat et salvere iubet prior: ille Philippo excusare laborem et mercennaria vincla, quod non mane domum venisset, denique quod non providisset eum.,,sic ignovisse putato me tibi, si cenas hodie mecum.",ut libet.',,ergo 70 post nonam venies: nunc i, rem strenuus auge.“ 75 impositus mannis arvum caelumque Sabinum quam satis est morer: ex nitido fit rusticus atque arripit iratusque Philippi tendit ad aedis. 80 85 quem simul aspexit scabrum intonsumque Philippus, 90 ,,durus" ait,,,Voltei, nimis attentusque videris esse mihi.",pol me miserum, patrone, vocares, si velles' inquit,verum mihi ponere nomen. quod te per Genium dextramque deosque Penatis 95 8. Lass dir dein Glück nicht zu Kopfe steigen! An Albinovanus Celsus. Unter den gelehrten Begleitern im Stabe des Tiberius in d. J. 21 und 20 befand sich auch Celsus (Epi. I 3, 15), den Tiberius besonders lieb gewonnen und zu seinem Privatsekretär gemacht hatte. Diese einflußreiche Stellung verhieß dem jungen Manne eine glänzende Laufbahn. Horaz, |