esset inutilis et suis efficeretur gravis. Hæc igitur A et aliorum, qui de diversis locis ad sollempnitatem 6 Nonas Maii vehiculo adducta, criptam basilica nostræ difficillimo labore duobus innixa baculis irrepsit, ac se super beati viri tumbam inclinavit; ibique ab omni quo laborabat incommodo mira celeritate convaluit. Die sequenti convenit incredibilis multitudo populi nostræ civitatis, peregrinorum quoque inventionis sanctæ crucis eo die confluxerant, non modica turba; acceptoque testimonio a parentibus et civibus puellæ de eo quod acciderat, omnipotentem Deum publicis laudibus in sancto suo devotissime glorificaverunt. Puella vero eodem die ad sua incolumis reversa est 252 VARIE LECTIONES. 252 huc usque codex 1, foliis aliquot vacuis exstantibus. C. 3, 4, 5, ita prosequuntur: 20. Vir quidam de civitate Lubek, Adelwardus nomine, ita paralisis morbo longo tempore dissolutus jacebat, ut nec in lecto semetipsum crigere, nec ad os manum propriam potuisset adducere. Hujus uxori beatus pontifex Bernwardus in visione apparuit, eamque ut pro salute viri candelam juxta longitudinem ac latitudinem sepulchri sui factam Deo vovere debere, edocuit. At illa de sompno evigilans et visionem retractans, ilico surrexit, et assumptis duabus feminis, in vestibulo domus sue solo prosternitur, postque oracionem et votum promissum ad maritum reversa est; invenitque eum pro recuperata jam sanitate Deo gracias agentem. Qui ab illa hora tam plene convaluit, ut non longe post ad votum persolvendum cum uxore sancti viri sepulchrum visitaret, ac patrati se miraculi relator certissimus existeret. 21. Alio quoque tempore jam dicti patri-familias filius adhuc infantulus, cujusdam molis desuper venientis ruina oppressus atque contritus, cum jam pene videretur exanimis, ejulabunda mater sd sancti Bernwardi patrocinium confugit; nec spe sua frustrata est. Nam continuo post preces et lacrimas ejus ad Deum fusas, sub invocacione sancti presulis puer tamquam ab ipsis mortis faucibus ereptus, vite reddi tus est. 22. Miles quidam Herebordus de villa Horhusen (a) diutina infirmitate consumptus, ad extrema pervenerat. Cognatis autem et amicis illius pro amissione carissimi sui nimium dolentibus, sacerdos ejusdem loci suggessit, ut pro eo patrocinium beati Bernwardi implorarent, votum facientes, ut si vite restitui et salutem consequi potuisset, ad sepulchrum sancti laneis indutus et discalciatus, de domo sua incipiens, venire debuisset. Omnibus ergo id fideliter voventibus, eger melius habere cepit; et proficientibus melioracionis sue augmentis, in brevi ad plenum convaluit. Qui postmodum alterius cause occasione Bruneswich civitate consistens, ex eodem loco ad persolvendum votum iter arripuit, eo quod brevioris vie compendio usus, in ambulando minus esset laboraturus. Perveniens itaque ad civitatem Hildensemmensem, graviter infirmari cepit. Sed tamen ceptum adimplere desideraus, ecclesiam sancti Michaelis, in qua sanctus presul requiescit, expeciit,; sed ante atrium ecclesie tamquam ab aliquo impulsus corruit. His autem qui comitabantur eum apprehendentibus atque ducentibus ut ad januam basilice ventum est, horrore nimio perculsus et pavore inter manus eorum collapsus est, nec ullo modo assurgere aut intrandi ecclesiam vires habere potuit, usque dum publica confessione omnibus qui aderant, pro quo reatu hac pena muliaretur, aperiret. Receptis ergo viribus, ad sua revertens, et inde procedens, voti sui ordinem tanto jam devocior, quanto divino [divine 3] verbere erudicior, explevit. 23. Matrona quedam Bremensis, in infirmitate posita, vidit assistere sibi quendam reverendi vultus in habitu sacerdotali, interrogantem eam, utrumnam agnosceret quem aspiciebat. Que respondens, ut poterat — vix enim in solo pectore vitalis spiritus anhelabat - dixit, eum sibi prorsus incognitum esse. At ille benignissimo affatu, quod ipse esset Bernwardus Hildensemmensis episcopus, indicavit ; et, quia salutis causa advenisset, asseruit. Ammonuit eciam, ut ad sepulchrum ipsius nummatam vini (6) ad celebracionem missarum, recuperata sanitate, offerret, atque hoc dicto disparuit. Mulier vero, que morti vicina putabatur nam solo prostrata more fidelium ex hac vita migrancium jacuerat erigens se paulisper, omnibus, qui ad exitus ejus expectacionem convenerant, visionem enarravit; atque ab eadem hora salva facta est. Postmodum visitans sepulchrum sancti, oblacionem prescriptam fideliter obtulit, aliisque fidelibus ad sequendam hujuscemodi devocionem exemplo fuit. Nam multi postea tam pium factum imitantes, suffragantibus meritis beati Bernwardi, a variis languoribus et calamitatibus sunt liberati. Hic finis codicum 4, 5. Adjicit scriptura paulo minori 3: 24. Miles quidam de ducatu Mekelenborch febre acriter correptus, ad exhortacionem aliquorum ammonitus, ut sancto Bernwardo, Hildenesemensium patrono, votum faceret, et sine dubio relevamen et sanitatem recipere non dubitaret, faciliter acquievit; et voto facto, mox ut verba de ejus ore exierunt, sanatus est; in cujus evidens testimonium nisit idem miles florenum aureum per duos sacerdotes ad sepulcrum sancti presulis; que predicta sic contigisse, fideliter testati sunt. 25. Rusticus eciam quidam de diocesi Hildenesemensi cum diu febriscitaret, aquam de tumha sancti presulis sibi afferri peciit, quam mox ut bibere cepit, febris abscessit, et post illum diem non comparuit, et ut ipse dixit, in sanitate perseveravit. (a) Ita, 4, 5; 3 in loco raso hornsen. Non est Hor- (b) Id est pretium vini. sum prope Alfeld. CIRCA ANNUM DOMINI MXXIV. ALPERTUS SYMPHORIANI METENSIS MONACHUS. S. NOTITIA DE ALPERTO ET EJUS OPERIBUS. provinciæ quam imperii enarrandas sibi proposuit. Narravit igitur quæ aut ipse expertus fuerat (13) aut a viris qui ipsi fide digni videbantur audierat (14), res tempore Ausfridi et Adalboldi in diœcesi Trajectensi gestas, nullo partium studio (15) ductus, at in homines improbos et nefarios acriter invectus. Libro primo de rebus Ansfridi, secundo de rebus Adalboldi episcopi agit. Scripsit anno 1021 (16) au1022, defuncto jam Balderico (17), sed ecclesia cathedrali Trajectensi nondum consecrata (18). Alpertus, Sigeberto auctore (1) sancti Sympho- A imperatoris ante oculus haberet (12), {res potius riani Metensis monachus, sæculo x1 ineunte, duos libellos composuit, alterum de episcopis Metensibus, Constantino abbati (2) inscriptum, cujus quod unum exstat fragmentum (3) de Deoderico præcipue agit; alterum, quem De diversitate tenporum vocavit, ad Burchardum Wormatiensem episcopum (4). Priore quædam memoratu dignissima ad historiam annorum 978-984 facientia tradit, quæ a viro in obsequiis Deoderici I episcopi quondam assiduo compererat (5); de Adalberone II et Theoderico II pauca tantum addit, quæ nostrum ex partibus Adelberonis III et Theoderici ducis contra Theodericum episcopum stetisse, ideoque ante annum 1017 scripsisse indigitant. Liber, catalogum episcoporum Metensium B sancto Clementi ostensum secutus, Alpertum aliquando in Metensi diœcesi versatum cleroque Metensi ascriptum fuisse probat (6), nec tamen Metis conscriptus est, cum Constantino abbati directus (7) non autem oblatus esse dicatur. Certe libros De diversitate temporum Alpertus minime Metis (8), sed in diocesi Trajectensi, cujus clero sub Ausfrido et Adalboldo episcopis ascriptus fuerat (9), in ecclesia aut monasterio e sinistra Rheni (10) sito, Trajecti fortasse (11) aut Noviomagi præsens, composuit ; et cum Adalboldi episcopi librum de gestis Heinrici II (1) De SS. eccl., cap. 143. Liber ad intelligendam terræ illius historiam valde utilis, una cum historia episcoporum Metensium sæculo xi in manus Sigeberti Gemblacensis, in monasterio S. Vincentii Metis morati, devenit et ab ipso exscriptus (19) est. Usus est Sigebertus fortasse eodem codice, quem jam manibus tero, unico saltem qui supersit et quem a Roberto Verboeckhorst præposito S. Ludgeri Helmstadiensis sibi traditum Eccardus in Corpore SS. medii ævi t. I, p. 91-132, paucis locis emendavit, sed compluribus male expressit. At pars operis, scilicet libri 1 capita 11-15, Eccardo ignorante jam anno 1680 sub titulo Vitæ S. Aufridi episcopi Ultrajectini pars, auctore monacho Ultrajectino S. Pauli, tomo I, Maii, pag. 431. 432, in Actis SS. Antwerpiensibus prodierat, NOTÆ. (2) De eo vide supra pag. 658 (Patrologiæ tom. CXXXIX, ad an. 1024). (3) Ad deperditam operis partem pertinere videntur quæ Hugo Flaviniacensis libro i tradit: Domnus Fingenius Scottorum progenie oriundus. . . . . Cujus adventum peregrinationem et conversionem qui plenius nosse desiderat, in Vita Theoderici eximii Metensis episcopi sciri potest. (4) Ad Theodericum Il Metensum episcopum, scribit Meurisse in Hist. epp. Metensium, p. 349, eo fortasse in errorem ductus quod ultimum codicis unici caput de Theoderico II agit. (5) Cap. 1. (6) Deodericum vocat nostrum præsulem, cap. 1. (9) Clericos Trajectense nostros vocat 1, 8, 12, 13; cf. et narrationem de Ansfrido 1, 11-18, de mercatoribus Tielensibus et bello contra Frisiones II 20 sqq. (10) II, 1, 9. (11) 1, 14: Est collis sex millibus a Trajecto. (13) Exempli gratia 1, 15: Audivi quemdam, etc. (15) Cf. 11, 14. Balderici res Thietmarus eodem fere modo exponit. (16) Initium scribendi fecit Heinrico II jam imperatore (1, 7) et postquam Adalboldi liber de Heinrico II prodierat; opus suum usque an. 1021 produxit, II, 16, 17. ex codice membranaceo vetusto S. Pauli Traje- A ea manu aut ab altero ejusdem sæculi scriptore, ctensis descripta, quem ex codice Hannoverano haud fluxisse apparet, quare ejus quoque ratio habenda erat. Editioni igitur nostræ inservierunt : 1) C. regius. Constat foliis sex membranaceis infol. et binis per paginam columnis littera exigua gracilique sæculo x exaratus est. Scribam librum non intellexisse multa loca probant, aut ipsius post fortasse Sigeberto, quem numero. 2) Signavi, sed nec ipso interdum veræ sententiæ callido, correcta. 3) Editio capitum 11-15 libri primi, in Actis SS. 1. c. Quibus adhibitis, textum, quantum fieri potuit, pristinæ integritati restitutum proponimus. DE EPISCOPIS METENSIBUS LIBELLUS. C 1 ..... Hujus (20) itaque temporibus (an. 978) B contra Græcos duxit exercitum. Ubi dum inconsulte Lotharius rex Francorum in partem Belgarum regni, et nimia celeritate, neque ut res prælii exposcit, quod sub imperio Ottonis cæsaris erat, animum intendit, ut suæ ditioni Hrenum usque sibi subjugaret. Nam dum forte Aquis Otto Cæsar 3 ad conventus agendos tutus et omni timore sublato consisteret, et id per exploratores Lothario regi enuntiatum esset, magnis itineribus ad eum contendit, et de improviso prope castra accessit, ut imperatori vix facultas sui recipiendi relinqueretur, atque in fuga acceleranda emolumenta essent multa relicta, quæ omnia prædæ hostibus fuerant. Hac felicitate rex sublevatus, spem suis augere et audacius crebras incursiones agere, Mettimque usque proficiscitur : sed nulla re navefacta probrosus rediit. Et sicut ex felicitate obrepit insolentia, sic item ex eadem aliquando desidia mentis oriri solet. Præsul itaque Deodericus, quamvis inanes incursus regis forent, tamen ejus ineptiæ ut reprimerentur statuit. Unde litteris cum legatis ad Ottonem Cæsarem missis, de his rebus eum certiorem facit, dicitque in tanto suo imperio non debere eum hanc contumeliam diutius pati sibi populisque ejus fieri. Quibus auditis, sibi eam rem imperator curæ necessario æstimavit esse. Consuesse enim Francos regno ejus impetus et rapinas facere, detrimenti et contumeliæ illi esse judicavit. Convocatis itaque cunctis principibus, de illatis sibi injuriis a rege conquestus est. Hii 1 omnes, consilio dato, armis illi obviandum esse dicebant. Quorum omnium consensu suscipit negotium, D et ex omni parte imperii sui, etiam ex Italia, innumerabilis multitudinis cogit exercitum, usque Parisius perrexit, et vastata regione, sine ullius congressione rediit. Erat tum temporis in Francia vir sanctitate et spiritu talis 5, cui divinitus revelatum est, omnes, consilio quorum actum est, ut exercitus in Franciam duceretur, infra septem annorum circulos esse morituros. Cujus prophetiam ita completam colligimus. Nam dum Francia reversus est, mox in secundo anno post imperator in Calabria 1 2 3 pugnam commisit, omnis nobilitas nostri exercitus gladio et æstu nimii caloris et siti periit, nec unus quidem ex eis superfuit, qui facta posteris nuntiaret (an. 982). Quo rumore ad aures reginæ Theuphanu perlato, quæ ab imperatore Rohsan (21) relicta fuerat, statim procaci locutione, ut fert levitas mulierum, conterrales suos erat enim de Græcia ad cœlum extollere exitumque adversi prælii cum summo probro ad derogationem imperatoris intorquere, qui tanta frequenter virtute 6 laudatus, a suis tam facile sit superatus. Præsul Deodericus, auditis reginæ contumeliarum verbis, multum, ut dignum erat, contra eam movetur; et cum de amicissimi ac reverentissimi domini adversitatibus, tum suorum dilectorum 7 militum, et ceterorum amicorum qui occubuerant, maximo dolore affligitur, tamen procacitatem et contumeliam reginæ oblivioni non dedit. Hoc ultione divina actum, secundum prædictum sancti illius hominis, a multis credebatur, ut qui in vastationem regni Francorum consilium dederant, ipsi in peregrinis terris sepultura et omnium amicorum solatiis carerent. Ipse vero Otto Cæsar temerario cursu cum paucis ad naves Græcorum pugnaturus advolavit; a quibus circumceptus et nullus ei locus evadendi patuit in mare cum equo insilivit. Super quem tam diu sedit, donec indumenta omnia quibus indutus erat gladio discideret, ut se ad natandum expeditiorem aptaret. A longe vero aspiciens navim, ad quam summo conatu erat enim peritissimus natatu tendere cupiebat. Quem nautæ natantem cernentes, captum traxerunt in navim. Erat enim quidam in navi cum eis ex natione Sclavorum notus imperatori, qui mox paludamentum quo erat indutus exuens, ut eo indueretur et nuda membra obtegeret, tradidit et nutu quo poterat innuit, suspicionem nautis adimeret, ne animadverterent 9, ipsum, qui esset, esse. Is etiam, adprimæ persuasionis 10 eloquio idoneus, ait, si VARIE LECTIONES. 3 6 numeros adjeci. regnique c. cesar nonnunquam c. et alia ejusmodi e. g. regine, letus, edificia, eger, cepit, presul, cenobium, equavi, sed plurimum e, œ. œ scribit. . hi 2. spiritalis c. manu 2. delictorum c. 8 exiens corr. exuens c. 9 animaverterent c. 10 ita E. persuasioris c. B 20 monitis suis aurem præberent et consiliis obsecun- A permisit. Ipse autem cum Deoderico præsule Rodarent, fortunatissimos in brevi futuros; non longe hinc abesse Rohsan 11 civitatem: in qua omnes thesauri Ottonis Cæsaris sub istius, qui cubicularius ejus est, custodia retinentur; quorum maximam partem vobis dandam profecto noveritis, hunc si illuc duxeritis et libertatem frui permiseritis. His auditis, et invicem se circumspicientibus et multa ad hæc inter se conferentibus, tandem, ut est mos humanæ cupiditatis, spe pecuniæ illecti: Si, quæ pollicitaveris, aiunt, re perpetraveris, hortationem consilii tui sine dilatione aggredimur! Huic pollicitationi, inquit, me ipsum et fidem interpono. Nautæ videntes constantiam promissoris, de cujus ore pendebant, semetipsos cohortabantur, dicentes, extremæ dementiæ esse, ea quæ jure ab eis pro redemptione captivi accipienda essent e manibus amittere. Mox impulsa navi, venerunt ad prædictum locum Rohsan civitatem, et applicuerunt 12. Ductor vero eorum cernens omnia sub animi sui voluntate esse convoluta, lætus surgit et paucis cohortatur nautas; ut securi ejus reditum expectarent, præcepit; se iturum, et celeriter subsecuturos captivi cum pecunia, quam promiserat, adducturum 13. Qui festinus ingressus civitatem, Deodericum pontificem repperit, qui imperatore proficiscente ad prælium ibi cum regina Theophanu relictus erat, illique omnem rei ordinem expromit, et id cum summo silentio supprin.at monet, et ad eum mox veniat; nullum secum, si imperatorem salvum recipere cupit, præter duos virtute probatos milites su- C mat. Episcopus gavisus de incolomitate regis domini sui, Liuponi et Richizoni militibus suis, secum pergant 14, jussit; se foras muros civitatis, situs locorum et ædificia domorum visendi gratia, procedere velle. Et exiens altitudinem navis conspexerat erat enim miro opere secundum Græcorum morem constructa, et subtili intuitu introitum ejus exploravit, et tandem nisu quo potuit, difficilem ejus ascensum superavit. Conspicatur ergo dominum longe ab honore regio sedentem, et manibus applosis elevata voce clamavit, rexque ilico haud segniter foras exiluit. Nautæ vero primum familiares captivi pecuniam portantes arbitrati; set cum aliter ac rati erant accidisset, arma capere hostibusque resistere temptabant. Milites vero prædicti Liupo et Richezo episcopum ut celerrime exiret, ammonebant, cunctantem ob timorem submersionis, vi etiam veste scissa de navi ejecerunt, magnoque impetu strictis gladiis in nautas facto, alios interficiunt, alios sauciant; alii sub transtra delituunt, alii certatim se de navi ejiciunt, et cum periculo vitæ pelago se crediderunt. Rex vero innectens nudis pedibus calcaria et ascenso equo, omnes traxit ad terram. Quibus necessariis liberalitate regia sufficienter attributis et copiosissima pecunia ditatos abire cum pace mam rediit, ibique æger non post multos dies moritur (an. 983, Dec. 6); apud Sanctum Petrum in paradyso juxta oratorium sauctæ Mariæ honorifice cum maximo fletu tocius urbis sepelitur. His ita gestis, Deodericus præsul, parata profectione, iter domum proficiscendi arripuit, et memor reginæ improperii adversus Cæsarem prolati, secum volvere cœpit, qualiter illi sub occasione filii regnandi jura subtraheret. Hæc cogitanti res oportuna, ut sibi vidébatur, set absque prædestinatione Dei accidit Erat quidam Noricus nomine Heinricus, vir magnarum opum, desiderio regnandi inductus; quoscumque potuit, adit 18, persuadetque, communem cum eo causam statuant. Multis largitionibus datis, facile eos ad suam sententiam perduxit. Plurimi his persuasionibus illecti se ei dediderunt, et eum super 16 se regem 17 nominaverunt. Ubi hæc a narrantibus præsuli nuntiata sunt, divertens ab itinere ad eum profectus est, a quo et 18 magnifice suscipitur, et causa inter eos diu agitata, dolis pseudoregis erat enim astutus eloquio præsul circumvenitur; oblatis donis eximiis 19 et pluriora cum maxima potestate regni pollicens, electionem et deditionem fecit, et ad cœptum iter reversus est (an. 984). Cumque hoc factum late per populos percrebresceret, prorsus erat nullus summus neque minimus, qui ejus acta non detestaretur cum eum locum gratiæ apud imperatorem teneret, ut nemo in omni regno potentia, consilio et familiaritate regis eum præcederet, non debere eum tantum facinus 21 contra omnium opinionem adversus filium regis committere. Sicque factum est, ut dum repentinæ suæ temeritati consulere noluit, multorum ad sui derogationem ora aperuit 2. Denique cum plurimis principibus ejus consilium displicere comperit, quia his inscis hæc omnia egerat, magno dolore affectus, domi se continuit, et nusquam digrediens, transgressionem suam occulte secum miserebatur. Post non multum temporis ægritudine superatus in lectum decidit, et circa. quintum prædictorum septem annorum decessit, et in cœnobio sancti Vincentii, quod ipse construxit et innumeris atque amplissimis accumulavit ornamentis, tumulatus est 23. Hæc in extrema nostri præsulis ætate acta, ab eo qui in ejus erat assidue obsequiis cognita, confeci, non comparantia ejus superioribus gestis ab illo gloriosissime peractis, quæ quia pleniter nota non erant, a nobis præterita sunt. Verum aliqui quadam miseratione animi mirari solent, quomodo vir talis ac tot virtutibus prædictus ab statu suæ auctoritatis tam facile deviare potuisset, ut regi prædicto tam repente sine consilio suorum se subderet. Huic ammirationi responsio nostra hac excusatione facile medebitur. Recenti enim calamitate, atque dolore vehementi quo premebatur VARIE LECTIONES. 13 adventurum 1. apl. 1. 14 peragant 1. 15 adiit 2. 16 sub c. prosus 1. 21 facnus 1. 22 apperuit 1. 23 vocem E. supple it. 11 rothsan 2. 12 19 eximis c. 20 D 17 rege c. 18 te 1. B ponere noluerit, sumat sibi solatio tua licentia et meo affectu caninam litteram, ut vel sic inconvenienti sono deditus, ridiculum præbeat legentibus. 2. (An. 98t, Oct. 16; 1005, Dec. 14.) Item Adalbero annis 22. » Verba sancti angeli brevia et obscura solent esse, ut in his indagandis piæ mentes delectabiliter exerceantur. Ecce etenim dicit: Item Adalbero: » quasi diceret, istum superiori (22) esse similem et nomine et vita, ut qui concordabit nomine, non discrepabit operatione. Dicitur autem, utrosque (23) episcopos devotissimos in curis pauperum extitisse, et in extruendis et regendis ecclesiis sine defectu perseverasse, unde et nomine et vita merito ab angelo coæquari meruerunt. ex amicissimi et conjunctissimi viri morte, desti- A autem adhuc post emendationem pertinatiam 30 detutus et afflictus, et reginæ obprobriis stimulatus, simulque regis prædicti assertationibus 2" seductus 25, pæne obliviscitur 26 sui, et animo in diversa distracto, quid ageret incertus erat. Set tamen non deerat ei verissimi scientia et ratio consilii, quibus semper præ omnibus pollebat; quin id in brevi resarciri et ad suam pristinam perducere posset dignitatem, illi diutius si vivere licuisset. Verum dum omnium virorum nostrorum Causas sublimium considero, nihil in eis repperio, quod non ejus vitæ eligantia superet; et hoc quisque etiam crimen arrogantiæ subit, si existimet, se vitæ Deoderici cujusque judicio posse comparari. Multi namque non a se ipsis, set ex aliorum beneficiis vel etiam rapinis, locupletes et clari 27 effecti; Deodericus vero longe aliter generositate parentum et excellentia majorum, ex innata quoque copia magna prædiorum clarissimus habetur. Aliter enim, vires ejus magnitudinis ab ineunte ætate secum crescere et suæ gloriam potentiæ usque in finem vitæ apud se consistere, impossible esset. Quam frequens et sedulus circa suæ salutem animæ fuerit, testimonium est oratorium sancti Vincentii, de quo supra dictum est, in insula Mosellæ fluminis foras muros Mettis civitatis opere magnifico ab eo constructum, in quod etiam plurimorum corpora sanctorum ex longinquis regionibus pio studio advecta congessit. Quicquid etiam facultatis cœnobio et congregationi divinis sibi obsequiis insistentibus contulit, papæ Romanæ C sedis, præsente Cæsare Ottone secundo, auctoritate sub anathemate stabilivit. Denique de his omnibus papa privilegium conscribi jussit, et præsule rogante dalmaticam et sandalia abbati sancti Vincentii misit, ut semper abbas loci illius, absente episcopo. divinum officium vice sua in sede episcopali in domo sancti Stephani prothomartyris peregisset. 28 3. (An. 1006, 1047.) Hæc littera (24) illius (25) nomini, qui in sede nunc substitutus est, minime, ut perspicuum est, congruit; unde et multi opinantur, illum in numero pontificum non computandum, set propter transgressionem populi subpositum, et lamdiu quoad ille venerit qui litteram prænotatam portaverit, episcopatum cessare dicunt. Set nos etiam ad nostram opinionem mittamus manum. Nam existimamus A positam quasi Alter Deodericus, in quo nos quæstio obscura eo angustat, cur non angelus dixerit 31 Item Deodericus »; sicut de superioribus dixerat. Denique hujus sermonis occulta dum enodare cupimus, occurrit animo, quasi ob duas significationes alterum posuisse, aut ex computatione numeri, qua dicimus 32 <«< unus, »> «< alter, »« tercius >> aut ex discretione alterius vitæ, ut 33 nomine æquiVocos set vita dissimiles futuros innotesceret. Nemo tamen nostrum vitam illorum discutere poterit, quia solus Deus corda mortalium intuetur, et actus etiam sublimium, qui a nobis aliquando vel adulatione vel amore etiam ignorantia venerantur, coram oculis Dei districtioris judicii sententia examinantur. Illius namque nomen Redemptor noster novit, quem omni cura ovibus commissis factis laudabilis conversationis et virtutum exemplis secundum dignitatem apostolicam præsidere cognovit. VARLE LECTIONES. 28 et c. NOTÆ. 29 dirig. correxi 1. 30 pertinan |