Bollandus in Februarii tomo II. Ejusdem Vitæ com- A ad usum et sumptum confratrum, eremiticam vitam pendium exstat apud sanctum Antoninum, Petrum Equilinum, Gononum, et alios; Item in Historia Camalduleusi, quam Augustinus Florentinus composuit. Eadem Vita Hispanice scripta est a Joanne Catasgnizza, monacho Vallisoletano, postea Italice, imo etiam Gallice reddita. Unum hic Petrum Damiani exhibere satis fuerit, cujus scriptionem in codice Salemensis in Suevia monasterii vidimus. De Romualdo agit etiam Leo Ostiensis in Chronici Casinensis lib. II, capp. 18, 19 et 24. B sub eo degentium, suisque successoribus eremitis, quamdam ecclesiam in mediis Alpibus, juris episcopii sancti Donati, quam nos rogatu domini præfati Romaldi eremitæ consecravimus sub honore et nomine D. N. J. C. sancti Salvatoris, consistentem in territorio (nempe unius diei itinere ab Aretio) ad radices Alpium dividentium Tusciam et Romaniam, in loco qui dicitur Campo-Malduli, per sua loca designata. Primo igitur latere præcurrit rivus qui vocatur Niger, cui e contra obviat quidam alius rivus qui dicitur de Tellito, ambo pariter emergentes in sinum cujusdam fluminis. De secundo latere est via descendens a summis jugis Alpinm. De tertio latere sunt feri montes atque intonsa juga Alpium. De quarto latere sunt sicheta, prærumpentia in præfatum rivum Nigrum. Intra præfixos igitur terminos enitet ille locus qui dicitur Campo-Malduli, campus speciosus et amabilis, ubi suut septem purissimi fontes et amoena vireta. Hunc scilicet locum domnus Romaldus, pius eremitarum pater, delegit, et prævidit aptissimum congruentissimumque fore ad cellulas fratrum eremitarum sigillatim in contemplativa vita Deo servientium: constructaque inibi basilica Sancti Salvatoris, quinque cellulas cum suis tabernaculis ibidem distinxit atque ab invicem separavit, sed et singulis cellulis singulos deputavit fratres eremitas qui, sæcularibus curis et sollicitudine remota, soli divinæ contemplationi insistant. 2. Præter librum de Romualdi Vita, quem librum Petrus Damiani conscripsit, quædam de eodem in aliis suis scriptis refert. Et primo quidem in opusculi 15 cap. 16, ubi agens de discretione : « Nam et nos approbamus, ait, quod suis sæpe discipulis beatus Romualdus dixisse perhibetur: Dummodo, inquit, frater quilibet cellam non deserat, etiam carnes permittatur ex discretione comedere, si tam inevitabilis videatur necessitas imminere, » etc. Et in opusculi 49 cap. 9: « Nec ineptus applices quod sæpe suis discipulis vir Domini Romualdus aiebat: Fratres, inquit, cum in quorumlibet conventu reficitis, intentis ad cibum cæteris, in ipso refectionis initio purcite; et cum illis jam ex parte satisfactum fuerit, vos inchoate, quatenus et hypocrisis notam possitis evadere, et sobrietatis regulam sine offensione servare. » Denique in opusculi 49 cap. 3: « Beatus aliquando Romualdus, rediens a Sibyllæ comitissæ colloquio, comitanti fertur callide dixisse discipulo: Quam ele- C Quibus etiam domnum Petrum venerabilem eremitam, gantis, ait, et venusti vultus femina, nisi, proh dolor! unius oculi dispendio laboraret. Cui discipulus : Absit! magister, inquit. Sicut decora certe facies, ita quoque oculi, prout sagaciter deprehendi, nihilominus incolumes vigent. Quem magister acerrima protinus animadversione corripiens : Et quis te, inquit, in faciem feminarum respicere docuit? Tunc ille se circumventum esse perspiciens, pœnitentia ductus erubuit, et de cætero cautiorem se fore obstinatissima pollicitatione devovit. 3. De primordiis ordinis Camaldulensis, cujus auctor Romualdus, obscura est omnino Petri Damiani sententia. Locum adiit vir sanctus sub pontificatu Theodaldi episcopi Aretini, in cujus diœcesi sita est Camaldulensis Eremus. Theodaldus sedere cœpit anno Christi 1023, ut ex subjectis instrumentis manifestum est. Primo instrumento idem Theodaldus Campum-Malduli (ita enim scribit) tribuit Petro priori sacræ Eremi anno 1027, et quidem mortuo Romualdo, ut nos docet authenticum ejus instrumentum, quo nullum antiquius invenimus in archivo Fontis Boni, ubi chartæ et diplomata Camalduli asservantur. Quædam ex hoc instrumento juvat delibare: «Teodaldus, sancti Donati vicarius (ita passim Aretini episcopi sese vocant). Omnium fidelium hoc dilectio noverit quod nos, ob amorem piæ recordationis Patris nostri domni Romaldi clarissimi eremitæ, communi consilio fratrum clericorum nostrorum donamus... domno Petro venerabili eremitæ D tanquam fidelem ministrum et præceptorem dedit. Cui nos quoque cum nostris posteris successoribus, ut cum denominato sancto viro, Romaldo scilicet, partem in æterna vita habeamus, donamus, largimur prætaxatum locum, etc. Datum anno Dominicæ incarnationis 1027, anno vero pontificatus domni Theodaldi episcopi v, mense Augusto, indictione x. Actum in claustris canonicorum. » Petrum priorem, quem Dagninum cognominatum fuisse aiunt, cum beati titulo in Menologio Benedictino commemorat Bucelinus die 2 Novembris, quo cum decessisse anno 1051 ex vulgatis auctoribus scribit. Alterum instrumentum est, quo idem Theodaldus decimas omnes earum rerum quæ vendendo et emendo acquiruntur, omnium Aretinorum civium, urbanorum et suburbanorum, » largitur « charissimis,» inquit, fratribus nostris eremitis, qui sunt et futuri sunt in eremo nostra quæ dicitur Campus-Malduli, ad ecclesiam Sancti Salvatoris, quos nobis sanctæ memoriæ pater Romaldus procurandos gubernandosque commendavit. Data XIII Kal. Junii, anno ab incarnatione Domini 1033, anno vero pontificatus. domini Theodaldi episcopi x, indictione 1. Porro primam istius eremi concessionem a Theodaldo episcopo factam fuisse probat tum Immo, qui et Herenfredus, ejus successor, litteris datis anno 1037, in quibus Camaldulensium præclarum elogium habetur tum Henricus secundus imperator, qui donationem omnium bonorum, quæ venerabilis ་ Theudaldus eremitis in loco Campo-Amabili dicto A aliique recentiores nonnulli supremum ejus assignant 4. Sæculo tertio decimo cellarum in illa eremo numerus creverat fere ad triginta, testante Guillelmo Aretino antistite, qui subditos sibi diœcesanos hortatur ut subsidia ferant ad reparanda ædificia sacræ eremi, in qua sunt, inquit, viginti et octo cellæ. Quæ litteræ datæ sunt anno 1246. Imminutus erat hic numerus tempore Hieronymi de Praga, id est anno 1433, quo tempore sermonem composuit de beato Romualdo in quo hæc habet: « Est autem hæc sacra eremus Camalduli in Italia, in partibus Romandiolæ, distans itinere unius diei a civitate Aretina, in qua sunt cellæ viginti quatuor eremitarum separatæ. Et quidam sunt eremitæ aperti, alii vero sunt reclusi. Omnes tamen eremitæ per totum annum jejunant tribus diebus in pane et aqua qualibet septimana, nudis pedibus sedentes in terra exceptis duabus Quadragesimis, in quibus Dominica tantum et feria quinta eremitis datur tantum unum pulmentum. Reclusi autem quotidie dicunt totum psalterium, aperti vero dicunt medium semper, » etc. Hunc locum adiimus anno 1686, hebdomada sacra, ibique eremitas cum magna ædificatione spectavimus. De aliis quæ ad ordinem Camaldulensem pertinent, consule Historiam Augustini Florentini. Primarium hujus instituti fervorem laudat Anselmus Havelbergensis in lib. 1 Dialogorum, tomo XII, Spicilegii, pag. 112. 5. Quo anno Romualdus in terra vivere desierit, non exprimit Petrus Damiani, nec quivis alius (quem quidem sciamus) ejus temporis scriptor. Baronius B annum 1027, qui videtur retinendus. Saltem Romualdum non excessisse hunc annum constat ex litteris Theodaldi episcopi Aretini, datis post ejus obitum anno 1027, et quidem mense Augusto, ac proinde uno circiter mense post mortem Romualdi, qui obiit XIII Kal. Julias. Et vera ante annum 1027, viri sancti obitus vix reponi potest. Siquidem ad eremum Camaldulensem non accessit ante annum 1023, qui primus fuit pontificatus Theodaldi, a quo is exceptus est. Annos ætatis centum et viginti tribuit Romualdo Petrus Damiani num. 101, quod item confirmatur ex num. 77, ut numerum annorum corruptum esse non sit veri simile. Non probat Baronius adeo longævam ætatem: propterea quod Romualdus anno ætatis vicesimo, ut in fine Vitæ legitur, admissus sit in Classense monasterium sub Honesto archiepiscopo Ravennate, qui hanc sedem iniit anno 971, Rubeo contestante. Et quidem Petrus Damiani in opusculi 19 cap. 2 affirmat Honestum Petro archiepiscopali dignitate sponte cedenti successisse, primo Ottone habenas imperii gubernante. Aut igitur corrigenda Romualdi ætas, aut eum annis maturiorem in Classense monasterium accessisse, aut certe, quod forsan probabilius, ante Honesti pontificatum, si tamen non duo, sed unicus hoc nomine Ravennas archiepiscopus sæculo decimo admittendus est. Verum cum Romualdi pater adhuc in vivis fuerit anno 982, Romualdi ætas potius corrigenda nobis C videtur. Ꭰ 6. « Post quinquennium a sancti viri obitu,» ut scribit Petrus Damiani in fine Vitæ, data monachis ab apostolica sede licentia, supra venerabile corpus ejus altare constructum est. » Id proinde factum sedente pontifice Joanne XX. Nullam tamen Joannis papæ mentionem facit idem Petrus in opusculi 51 cap. 1, ubi Romualdi sanctitatem ab apostolica sede approbatam fuisse contendit contra Teuzonem monachum, qui non satis modeste de ea loquebatur. Petri verba ex hoc loco huc referenda sunt: « Cumque super quodam disceptationis articulo sanctus Romualdus in testimonium duceretur, præsto quæsitum est utrum ipse Romualdus aut tunc exstiterit sanctus, vel nunc sit in paradiso receptus. Et, licet contra fidem totius Ecclesiæ nostrarum provinciarum hæc de sancto viro quæstio moveretur, ad astruendam tamen partis nostræ sententiam illos in testimonium sanctos ascivimus, quorum celeberrima et vetus opinio etiam apud quoslibet et ignaros nutare non possit, Leonem videlicet atque Gregorium, clarissimos olim Romanæ sedis antitistes : quorum quidem alter authentica canonum decreta promulgat, alter Ecclesiam perspicuis ac profundis cœlestis eloquentiæ fontibus irrigat. » Verum his nominibus non Leonem IX ac Gregorium VI, sed Leonem primum ac Gregorium itidem primum designari existimo, quorum testimoniis Petrus auctoritatem Romanæ sedis in asserenda sanctorum canonizatione usus sit contra Teuzonem. 7. Romualdi festum celebratur Februarii die 7, A cet residere habeat ac servari, Fabrianine in mona qui dies est ejus translationis ex Esino oppido in urbem Fabrianum, quæ sita est in marcha Anchonitana. Hæc translatio contigit anno 1481 tempore Petri Delphini generalis, qui de ea agit in quadam inedita epistola ad Benedictum abbatem Sancti Michaelis apud Muranum: De corpore sanctissimi Romualdi, quod initio generalatus mei a tribus monachis nostris ex antiquissimo Vallis Castri sarcophago furto sublatum, atque ad Esinum oppidum translatum fuerat, postmodumque jussu pontificis Fabrianensibus restitutum, ex memorato cive multa te didicisse non dubito: idque in primis, ubi scili sterio Sancti Blasii, ubi nunc est, an in Vallis Castri cœnobio, ubi prius jacuerat. Ego quidem certis rationibus expedire judicavi ut Fabriani remaneret. Nam et tutius in urbe servari posse certum est, ne iterum subriperetur, et Fabrianenses multa se in honore sacrarum reliquiarum, si ibidem relinquerentur, facturos spoponderant. Itaque cognito ex revelatione Fabrianensium, negotium istud cardinali Sancti Georgii, legato agri Piceni, a summo pontifice fuisse injunctum, necessarium duxi Maceratæ illum convenire, etc. Ex Ancona die 16 Maii 1481. Hæc in antecessum satis. VITA SANCTI ROMUALDI ABBATIS AUCTORE S. PETRO DAMIANI. (Vide inter Opera S. Petri Damiani, infra, Patrologiæ tom. CXLIV, sub finem.) FRAGMENTUM EXPOSITIONIS PSALMI LXVIII QUÆ TRIBUITUR DIVO ROMUALDO. (Annal. Camaldul, I, 237, ex membrana sæculi xi monasterii Sancti Michaelis de Muriano.) Extraneus factus sum fratribus meis, et peregrinus B nibus sanctis vicissitudinem redderent jurgiorum, filiis matris meæ. Vox Christi. Judæos hic appellat fratres qui erant ei sanguinis vicinitate conjuncti; quibus extraneus factus est, quando ei credere noluerunt; nam cum ipse esset de semine Abraham, secundum carnem, illi, malis operibus addicti, a patriarchæ sunt origine segregati, sicut ait in Evangelio: Si filii Abrahæ essetis, opera Abrahæ fecistis. Adjecit : « Et hospes filiis matris meæ. » Hospitem dicamus quemlibet, Hospitem dicamus quemlibet, domum nostram adeptus [ad tempus habitantem, qui non nomine consanguinitatis, sed tanquam peregrinus, excipitur. Matrem vero. suam Synagogam dicit de qua ortus est, dum Judæa gente nasci dignatus est. Quoniam zelus domus tuæ ccmedit me, et opprobria exprobrantium tibi ceciderunt super me. Vox Christi. Quia fecerunt eam speluncam latronum. Exprobrantium enim injuriam super eum projecerunt, cum eum et Samaritanum et dæmonium habentem vocarent, et illud: Si Filius Dei es, descende de cruce, etc. Comedebat eum zelus domus Dei, quando, funiculo facto, cathedras vendentium columbas et nummulariorum mensas evertit, docens aliud esse templum sanctum, aliud negociationis officium. Sed istud zelum qui fuerit consecutum potenter adjungitur: Et opprobria exprobrantium tibi ceciderunt super me. Nam postquam, indigni, salutaribus monitis increpabantur, opprobria supra eum, quasi conferta tela, miserunt, ut pro admonitio C Et operui in jejunio animam meam, et factum est in opprobria mihi. Opprobrium ei inferre conabatur, cum tentans eum Satana dicebat: Dic ut lapides isti panes fiant. Jejunium dicimus quoties a cibis carnalibus abstinemus, nec esuriem nostram aliqua comestione satiamus. Ad quam similitudinem jejunasse dicit Domipus Christus, quia hominum fidem, quam valde esuriebat, minime poterat invenire. Operui, dixit, animam, quasi aliquo pallio tristitiæ circumdedit. Sequitur: Et factum est mihi in opprobrium. Semper boni malis opprobrio sunt, quia minime eorum sceleribus acquiescunt, dum illis studio sui detrahunt, quibus nulla societate junguntur. Testantur enim ista oppropria alapas, flagella, consputa quæ Dominus Salvator ab insana plebe perpessus est. Et posui vestimentam meum cilicium, et factus sum illis in parabolam. Vox Christi. In sacco luctus ostenditur vel fletus, quo in morte Lazari usus est; in parabola factus est Judæis, cum eo flente dicerent: Ecce quomodo amabat eum; alii vero: Non poterat hic qui aperuit oculos cæci nati facere ut hic non moreretur. Per cilicium tristitia significatur, et lacrymæ quas Dominus, humani generis inbecillitate permotus, suscitaturus Lazarum flevit; nusquam enim legitur Dominum usum fuisse cilicio. Factus est quoque Judæis in parabola quando per similitudines quasdam carnalem populum docere videbatur, sicut in Evangelio legitur: Dixit Dominus parabolam ad A Eripe me de luto, ut non infigar; libera me ab his turbam; et in alio psalmo: Aperiam in parabolis os meum. Parabola est enim natura discrepantium rerum, sub aliqua similitudine, facta comparatio, more providentiæ suæ, ut qui cœlestia capere non poterant, per terrenas similitudines audita percipere potuissent. Adversum me loquebantur qui sedebant in porta, et in me psallebant qui bibebant vinum. In illis scilicet, quia, habentes clavem scientiæ, neque introibant neque alios introire pertinebant, Scribæ et Pharisæi, qui discernebant causas cum sedebant in publico judicio; et in me psallebant qui bibebant vinum, repleti enim vino iniquitatis. Qualiter eum interficerent concinnabant; stulte enim psallentium, audi qualiter doceat vos Psallite, inquit, sapienter. Vel ebrii erant de vino, quando operiebant caput ejus, et dicebant: Prophetiza nobis, Christe, quis est qui te percussit. In portis sedent qui conventibus hominum, sedula curiositate, miscentur. Dicit enim passionem suam genti Judaicæ fuisse fabulam, ut nullus exciperetur qui a tali collocatione redderetur alienus. De opprobriis ac conviciis Judæorum hactenus locutus. Nunc, quantum mihi videtur, de fidelibus dicit: Et in me psallebant qui bibebant vinum. In Dominum psallunt qui actione probabili diriguntur, et operibus reddunt quæ monitis cœlestia mandata suscipiunt. Ego vero orationem meam ad te, Domine; tempus beneplaciti, Deus. Vox Christi ad Patrem. Non enim vincor his passionibus, quia tecum sum in oratione; ego vero orationem meam ad te, Domine. Judæis mihi male dicentibus crucifige, crucifige eum; ego pro eis orans loquebar Pater, ignosce eis. Non enim sciunt quid faciunt. Tempus placendi, Dominus. Hic est Filius, Filius meus in quo mihi complacui. Venit ad tertium caput, ubi contra maledicta Judæorum orationis suæ posuit sanctitatem cœlestis Doctor, insinuans jurgiis hominum non inflammatis rixis, sed piis orationibus obviendum. Videamusque nunc, quod sit tempus beneplaciti. Illud tempus est beneplaciti, quando, incarnationis suæ beneficio, periclitantem mundum imminenti liberavit exitio. Hoc tempus est beneplaciti, de quo et Apostolus ait: Ecce nunc tempus acceptabile, ecce nunc dies salutis In multitudine misericordiæ tuæ exaudi me, in veritate salutis tuæ. Ut post veram mortem resurrectionis veritas approbetur. Non enim parva misericordia fuit, quæ tam ingenti ad peccatum superavit (sic). Multitudo quidem fuit delicti, sed multo numerosior misericordia illa quæ vicit, cum, memorato tempore misericordiæ quæ passionis salutem mundo præstitit, consequens fuit ut et resurrectionem sibi venire precaretur, quam in veritate pollicitus fuerat per prophetas. Precatur ergo Patrem non natura deitatis, quæ ejusdem peræqualis est, sed infirmitas assumpta hominis, in qua minor est Patri. B qui oderunt me, et de profundis aquarum. Aperte hæc de Judæis, qui eum nunc quam dilexerunt (sic) dicit: Et de profundis aquarum. Demus operam ut hisdem verbis et nos Dominum rogemus, quibus Caput nostrum exorasse cognoscimus. Hoc plane subtiliter perscrutandum est quare superius infixo limo dixerit et hic ne in ipso hærere possit exorat. Infixus utique limo fuit, quum suscepta carnis infirmitate tenebatur; unde etiam mortem crucis accepit. Hic autem competenter exposcit ut anima ejus a desideriis luteis, id est hujus mundi cupiditatibus, reddatur aliena, quod bene suscipitur a parte membrorum, qua ille luto inhærere non poterat qui peccati maculam non habebat. Libera me ex odientibus me, istud ad Judaicum populum manifestum est pertinere. Quare, surgente Christo, eorum odia frustrata vanuerunt; nam quod dixit: De profundis aquarum, ad populum ipsum non est dubium pertinere, quia profundus erat malignitate consilii, et seditionibus turbulentus. Non me demergat tempestas aquæ, neque absorbeat me profundum, neque urgeat super me puteus os suum. Vox Christi in id quod homo est. Hæc passionibus tempestas non eum in profunditate abyssi retineat infernalis. Neque absorbeat me profundum, in quo, dum per mortem descendit, non devoretur ab eis; neque urgeat super me puteus os suum, aditus C inferni, sive diabolus. Rogat enim ne mergatur a fluctibus, id est a sæculi istius tempestate sævissima, quæ in modum maris animas sorbuit, quando eas vitio pravitatis involverat; ait enim: Neque absorbeat me profundum. Profundum utique peccatum est, quod voracitate quadam deglutit animas impiorum, ut ad pœnitudinem redire nequeant qui de actuum suorum iniquitate desperant. Neque urgeat super me puteus os suum. Puteus enim est terræ altius excavata profunditas; in quo, per allegoriam, vere incidunt peccatores, quando se a vitiosa voluntate non abstrahunt; urgetque super eos os suum concludere, cum usque ad mortis suæ tempus in pessima voluntate persistunt. D Exaudi me, Domine, quoniam benigna est misericordia tua, secundum multitudinem miserationum tuarum respice in me. Vox Christi ad Patrem pro parte carnis. Hæc, secundum infirmitatem humanam postulat, dicens: Quia alios mea passione redemisti, me præcurrente misericordia contemplare. Dicit enim Exaudi me, Domine; causamque quare exaudiatur adjungit, non quia meretur humanitas, sed quia misericordia Domini est benigna semperque ad benefaciendum parata, cum tamen pie petitur, et ei purissime supplicatur. Et, ut ipsam benignitatem pius doctor exponeret, adjecit: Secundum multitudinem miserationum tuarum respice in me. Ad ipsam semper reddit (sic) quam debilibus sit patrona, cui omnia peccata cedunt, quamvis numerosissima comprobentur. § XIII. S. Henrici Romæ coronatio, et quæ eum secuta sunt, usque ad adventum Benedicti PP. VIII in Germaniam. § XIV. exitum MXXIV. VITA S. HENRICI auctore Adelboldo. Auctoris proœmium. Rex Henricus donat regiæ capella Veteri a se restauratæ villam sui juris Duveninga cum ejusdem pertinentiis. 240 V. Rex Henricus II donat episcopo Brixinensi aream Ratisbonæ sitam. 2.1 VI. Mundiburdium regis Henrici II monasterio inferiori concessum. 242 VII. - Rex Henricus donat collegiatæ ad Veterem capellam Ratisbonæ villam Walching in pago Nordgow sitam 243 VIII. Rex Henricus II donat episcopo Brixinensi villam Teign prope Ratisbonam. IX. 244 Henrici II regis præceptum per quod Burchardo Wormatiensi episcopo attribuit omne prædium quod Otto dux in ipsa civitate obtinebat. 245 76 Reliquum vitæ S. Henrici usque ad felicem 82 87 89 90 98 102 109 109 XI. S. Henrici privilegium domuæ Godesdhivi Herifurdensis monasterii abbatissæ concessum. Annus Christi 1002, S. Henrici imperantis I. Annus Christi 1003, Henrici imperantis II. Annus Christi 1004, Henrici imperantis III. Ad sequentem Vitam præmonitio. S. HENRICI VITA ALTERA auctore anonymo. CAPUT PRIMUM. S. Henrici in imperium successio, Wolfgandi apparitio, munificentia in ecclesias, victoria de Sclavis, et restauratio episcopatus Merseburgensis. 109 CAP. II. Fundatio Ecclesiæ Bambergensis, synodi ad eam spectantes, ejusque a summo Pontifice approbatio. 114 CAP. III. Brunonis in sanctum fratrem odium, S. Cunegundis innocentia; sanatio calculi in Monte Cassino et causa claudicationis S. Henrici. 120 CAP. IV. - Adventus Benedicti PP. VIII in Germaniam; sancti peregrinatio Cluniacum, ejus pro ecclesia et imperio gesta, felicissimns obitus et de eodem mira visio, Ad librum Miraculorum observatio prævia. X. Henrici II regis præceptum per quod regium bannum concedit Wormatiensi Ecclesiæ in silva Forchahi. 245 246 XII. S. Henrici privilegium pro Nova Corbeia. 247 XIII. S. Henrici privilegium pro Ecclesia Paderbornensi. 248 S. Henrici privilegium pro eadem ecclesia. 249 XV. S. Henricus Sigifredo episcopo Parmensi abbatiam Nonantulanam largitur. XVII 250 XVI. S. Henrici privilegium pro Ecclesia Hamburgensi. 250 Diploma S. Henrici regis Romanorum pro par. thenone Mulenbechano, quo privilegia eidem ab Arnulfo et Ottone II imperatoribus concessa confirmat, liberam eligendæ abbatissæ potestatem tribuit. 251 XVIII S. Henricus imperator confirmat possessiones monasterii S. Bavonis Gandensis, ordinis S. Benedicti 252 XIX. - Diploma regis Henrici II, concedentis Adalberoni comiti bannum super agrestes feras. 254 XX. S. Henrici privilegium Frederunæ abbatissæ 255 256 158 CAP. IV. De celeberrima Cruce, aliisque S. Henrici apud Bambergenses sacris cimeliis. XXII. S. Henricus Ecclesiæ Comensis privilegia confirmat et possessiones auget. 257 XXIII. S. Henrici diploma per quod prædium Pipinesdorff Ecclesiæ Wormatiensi liberaliter confert. XXIV. Super emunitate. 258 259 concessum. XXI. Diploma S. Henrici Keminudensi virginum monasterio concessum. 165 CAP. V. De S. Henrici hodierna gloria in aunua Bambergensi solemnitate per totum occiduum, catholico more, festive produci solita in officio pietatis, templisque et sacellis Sancto electis. § I. Prævius ad festivitatem apparatus. II. Ejusdem institutio et continuatio. - Incrementum anni hujus MDCCXXIII. 175 175 177 179 Innovatum de S. Henrico pietatis officium. 181 Templa et sacella in honorem S. Henrici et S. Cunegundis erecta, præter illud de quo superius num. 18, inter miracula. XXV. Rex Henricus donat veteri capella quoddam sui juris prædium in Nortgowe, et quidquid in duabus villis Diurnin et Mantalahi possidebat. 260 XXVI. Rex Henricus II donat monasterio inferiori prælium in curtibus Ratisbonæ, id est in Regensburger Burgfrieden. 260 187 XXVII. Monasterium Steinense, ex Duellio translatum, ab Henrico II RR. dotatur et Ecclesiæ Bambergensi subjicitur. 261 188 197 XXVIII. S. Henricus imperator confirmat fundationem collegii canonicorum in ecclesia S. Crucis Leodii, facta per Notgerum episcopum Leodiensem. 264 36 Ad Acta sancti Henrici additamentum. PATROL. CXL. |