Wiem ia o tym, iżem stary;
Lecz, iak młokos, piię z czary:
I wszystkie przepędzę gracze,
Kiedy z dzbanem w ręku skaczę.
Sam tu do mnie, ktoś na wrzawy,
Bitwy, i targańce żwawy:
Staw się w polu do pałasza.
Chłopcze! gdzież iest owa flasza,
Oręż pański doświadczony?
Bo choć ia starzec zgarbiony,
I poskoczę, i wypiię,
I stu rycerzów pobiię.
Kiedy słodkie piię wino;
Zaraz z dziewiętną drużyną
Siostr Kastalskich, w miękkie strony
Spiewam Feba włos złocony.
Kiedy w winie ięzyk tonie, Wnet odemnie troska wionie; Idą na wiatr myśli nudne,
I starania w skutkach trudne.
Kiedy winne smokczę soki,
Natychmiast mię pod obłoki
Niesie Bachus krasny; a tam
Wesoł po powietrzu latam.
Kiedy winem wargi zmoczę,
A skronie wieńcem otoczę,
Co go z kwiecia dłoń ma wiie;
Któż za mnie szczęśliwiey źyie?:
Kiedy winne łykam zdroie,
A balsamem włos napoię;
Przyśpiewywam rad Dyonie,
Maiąc lutnią na mym łonie.
Kiedy wino usta zmacza,
Tak się móy umysł roztacza
Jako rozłożysta czasza,
I tańcem troski rozprasza.
Kiedy słodkie piię wino,
To mą zapłatą iedyną:
A ponieważ umrzeć muszę,
Rad piiąc, wyleię duszę.
Litego z wosku ktoś w pośrzod rynką
Chłopca przedawał Dyony.
Cobyś też, spytam, za Kupidynka
Chciał tego, mistrzu uczony?
Day mi, odpowie, coć rozum uczy;
Lecz cię zawczasu przestrzegam:
Ze ten gość z domu wszystko wywłuczy;
Przeto, bym pozbył, z nim biegam.
Masz oto drachmę, iużeś móy zatym
Niewolnik, piękny dzieciuchu!
Będziesz ze starcem legał brodatym
Pospołu na miękkim puchu.
Ale patrz, proszę, byś mię ogrzewał,
Ust twych lekuchnym westchnieniem:
Bo, niż się kiedy będziesz spodziewał,
Sam stopniesz moim płomieniem.
0 SWOIM SZALEŃSTWIE.
Żeś się dopuścił wstydu utraty,
Szalałeś, wrzeszcząc po górach, Aty!
Sławna w Ideyskim pani kościele
Tym cię skarała słusznie, Cybele.
Podlawszy sobie z mownego źrzodła,
Co go
dłoń Boska Klaru wywiodła,
Lataią wnętrznym weselem skoczni,
Krzycząc pielgrzymi w iego wyroczni.
Ja ni do Klaru nie poydę, ani
Kędy szaleią w Idzie kapłani;
Bo gdy mam kufel, a z duszką siędę,
Z tym dwoim szaleć i w domu będę.
łodkim snem folgę frasownemu sercu
Na Tyrskim czyniąc kobiercu,
Gdy leżę sobie Bachem rozmarzony,
Zdało mi się, że uczony
Poczet nadobnych dziewcząt mię otoczył,
Prosząc, bym z niemi wyskoczył.
Ja skaczę; a tu, młodzież zazdrościwa
Łaiąc mi, na rękę wżywa:
Ja się do gęby przymknę piękney Lidzie,
A tu mi sen z oczu znidzie.
Tak ia nieszczęsny we śnię i na iawie
Znowu na mey legnę ławie.
Pan bez litości, z twarzą surową,
Wziąwszy w dłoń rozgę hiacyntową,
Coraz mię sięga; a co ma duchu,
Goniąc pokrzyka: nuże leniuchu.
Biegłem za panem gdzie oczy niosły,
Miiam step czarnym lasem zarosły,
Jeziora, góry, doliny chutnie;
A w tym mię żądłem srogi wąż utnie.
Stękam od bolu czuiąc iad smoczy;
Serce mi z piersi kęs nie wyskoczy.
I iużem myślił, że biedną duszę,
Służąc miłości, wyzionąć muszę.
|