Ucieszna
cieszna iaskułeczko, pierzchliwe ptasze,
Różne są obyczaie i chęci nasze.
Ty lepiąc sobie gniazdo w śrzod mego szczytu,
Szukasz, gdy przyidzie zima, lepszego bytu.
Lecisz gdzie chcesz swobodnie, bądź gdzie Nil bieży,
Bądź kamiennemi Memfis połyska wieży.
Lecz miłość w sercu moim wieczyście żyie:
Tam iey błogo przebywać; tam gniazdo wiie.
Nie przerodne to iakieś, widzę, stworzenie:
Zadna go rzecz śmiertelna ztąd nie wyżenie.
Ustawicznie się lęże, a coraz więcey:
Tysiąc się w sercu kluie rzeszy pisklęcey.
Ten ieszcze, w iayku tonąc, nabiera ducha,
Ow piszczy, tamten nagim skrzydełkiem rucha.
Ledwo się iedno stado pokryie pióry,
Małe amorki, mnieysze rodzą amory;
A te znowu większemi mnożą się stady.
Ah, przebog, iuż me serce nie da im rady! ́
Gościu, każ mi wina naleć,
Tak ia tylko pragnę szaleć!
Rzucała niegdyś szalona
Myśl z Orestem Alkmeona.
Oba grzech zrobili wielki,
Morduiąc swe rodzicielki:
Jam krwi nie rozlewał inney,
Prócz tey, co z iagody winney.
Gościu, każ mi wina naleć,
Tak ia tylko pragnę szaleć!
Rzucał zawrot i Alcydę:
Ciskał groty, kręcił dzidę.
Szalał i Ajax pod Troią,
Pyszny Hektorową zbroią.
Machał mieczem, biegał chyżo
Z siedmiu skór bitą paiżą.
Ja mym obyczaiem starem
Z garcowym w ręku puharem,
Bez puklerza i bez broni
Z różanym wieńcem na skroni.
Gościu! każ mi wina naleć,
Tak ia tylko pragnę szaleć!
łodkim snem gniotąc uśpione Zrzenice, roiłem sobie;
Zem latał, ramiona obie Maiąc pierzem powleczone.
Jam latał, a syn Diony,
Choć mu ołowiane pęta
Cisnęły biedne nożęta,
Doścignął mię zapędzony.
Wyrok to iakowyś boży,
Niech sobie kto chce inaczey Ze snowidzami tłómaczy: Mnie się zdaie, iż to wroży.
Chłopcze, ten który złocistym rogiem
Połyska, a grzbiet ma śnieżny,
Jak mi się zdaie, być musi Bogiem
Naypierwszym, ciołek lubieżny.
Bo i Sydońską dziewkę na grzbiecie
Odważnym, wiezie przez morze.
Ona mu sypie na rogi kwiecie,
On wody kopytem porze.
Nie rzuca stada byk obłędliwy,
Nie zbradza morskie topiele:
Chybaby Jowisz te robił dziwy,
W ciołkowym ukryty ciele,
KUPID YN WIĘZIEŃ.
Pęta na Kupida Muzy
Z róż uwite wrzuciły;
I do ścisłey więźnia kluzy
W serce me osadziły.
Troskliwa matka o dziecie,
Hoyną daie nagrodę;
Sypie złoto, sypie kwiecie,
Bym mu wrócił swobodę.
Darmo prosi, darmo szlocha,
Lituiąc iego doli.
Już on swe więzienie kocha,
I przywykł do niewoli.
Odgłos niesie stary,
Ze władźca Lipary
Rozżarzywszy hutę,
Groty z stali kute
Dla miłości hartował.
Wenus stała podle,
I w cukrowym zrzodle
Maczała dziryty :
Lecz syn nieużyty
Jadem one szmelcował.
|