ODA XIV.

DO TELEF A.

Rzeczy ludzkich nietrwałość.

Eheu, Telephe, ludimur.
Libr: I. od. 7.

Szydzą z nas, bystre niestety

Chytrey, Telefie, fortuny impety!
Nic w swym wiecznie nie trwa stanie:
Co ma natura, podlega odmianie.
Zyiem przypadkiem, bo snadnie

Pada co wstaie, i co wstanie padnie :
Jako piłka, gdy ią dłonią
Chłopcy wzajemnie odbiiaiąc gonią;

Czasem leci pod obłoki,

Czasem na ziemi różne czyni skoki.
Wieczor potrąca wieczora:

Raz przyidzie dobra, drugi raz zła pora.
Na wichrach wieki lataią,
Na rączych lata obłokach zbiegaią.

Czas ślepa burza porywa.

Ta nawet, którey lutni moia śpiewa;

O iak szybko wiatry goni,

Dopadszy lotnych piorunowych koni!

Ani stoi o to chwila,

Czy się iey cytra, czyli flet przymila;

1

I choć ią pochlebstwem łechcę, Zazdrośna własnych pochwał słuchać niechce. Tym czasem lecąc w zawody. Obala miasta, przewraca narody, Królow w ciemne wali groby; A z pany swemi, wszystkie ich ozdoby W nikczemnym grzebie popiele. Złociste gmachy rowno z ziemią ściele, I samych mieszkańcow razem Rozbitych domow i wież ściera głazem: Potym wzbiwszy się wysoko, Rzuca na smutne rozwaliny oko,

I pańskich ciał martwe stosy.

Taż i gwiazd iasnych orszak złoto-włosy
Obraca koły prętszemi.

Więc, gdy nam skrzydły dni lecą cichemi;
Ktoż tak ślepy, że nie widzi,

Jak z nas Fortuny płoche koło szydzi?
Czy się nam coś w głowie plecie?
Czyli prawdziwe rzeczy są na świecie,
I iest coś, na co patrzamy?
Czyli w ślepocie sobie pochlebiamy,
I ciemne szkła zrzenic kłamią?

Czy zmysł uśpiony mary nocne mamią?

ODA

XV.

DO ASTERYUSZA.

O nieszczerey przyiażni.

At nos inani pascit îmagine
Libr. II. od. 8.

Płonnym nas łudzi fortuna pozorem;

Łudzą przyjaźni pięknych słow wyborem:
A co i za cień nikczemny nie stoi,
Głupia za prawdę głowa sobie roi.
Bo skoro tylko płoche zemknie koło,
I twarz pokaże szczęście nie wesołą;
Którzy cię licznym otaczali gronem,
Będą odmiennym mówić iutro tonem:
Na pozor tylko rzeczy ludzkie świcą.
Rzadko się zrówna datek z obietnicą.
Tysiące przysiąg, życzenia bez miary,
Próżne to są ust pospolicie pary.

ODA

XVI.

NA GNUSNE WIEKI.

Aut nos avaræ vendidimus Tyro,
Libr. I. ode. 6.

Czyśmy w łakomym Tyrze dziedziczne przedali

Męstwo, czy za ostatnią Tulę precz wygnali,
Ze chwalebnego trzymaiąc się toru
Przodkow, nie chcemy iść drogą honoru?
Załuiem krwi na okup państw Agamemnona,
I gdzie Pirra słynęła moc nie zwyciężona:
Wolim Weieńskie skały nieużyte,

Niż gdzie oblewa Tygr pola obfite:
Nie umie rozpieszczona wdziać stalistey broni
Młodź, i komośliwego rómaka się boi

Munsztukiem krocić: a dopieroż Liry
Bystrego mętne wpław przebywać wiry;
Kiedy pełen na wiosnę roztopionych śniegow,
Daleko od zwyczaynych niesie wody brzegow,
I zdiąwszy cugle wyuzdanym brodom,
Zatopem grozi blisko-siadłym grodom.
Co ieśli pocznie pląsać, i naieży grzywy
Koń dzielny; drży od strachu ieździeć ledwo żywy,
Jeździec, co umie wiercieć doskonale.

Piętą, rospustne gdy nastąpią bale:

I przy wdzięczney muzyce łamać wyuczone
W takt nogi: ey porzućcie, iunacy, pieszczone
Skrzypce i flety; niech się sprzęt niewieści
W domach potomkow rycerskich nie mieści.
Słyszycie? od Dunaiu wrzask trąby chrapliwy
Aż do nas się rozchodzi, iuż Apenin krzywy
Brzmi iey odgłosem, iuż się odezwały
Wysokie góry i odległe skały.

Pędzi Mars zewsząd woyska, a myż nie poydziemy?
A myż przy kuflach tylko gnuśni zostaniemy;
Czyniąc biesiady łez kmiotkow nie syte,

I całych królestw skarbami nabyte ?
Na które gdy zachodni Hesper okiem rzuci,
Nie uyrzy końca, lubo Fosforem powruci:
A księżyc, co się przez całą noc toczy,
Smieiąc się, w winie promienie swe moczy:
Kiedy palce w zamorskie umaczawszy trunki,
Czynim sobie na stołach obozow rysunki;
Prowadzim szańce, a fossę obszerną

Robiemy, drogim szafuiąc Falerną. Wstawaymy! z Indyiskiego iuż powstawszy morza Różowe lice iasna ukazała zorza;

A pędem złotych koł, sapaniem koni
Wzruszona, lekko fala falę goni.

Wstawaymy! iuż rumiany gnuśnych ranek zowie
I ranne słońce; lecz to, co maią Indowie,
Nie nasze słońce: nie zna za swe pany
Was, Latynowie, wschod zawoiowany.