Obrazy na stronie
PDF
ePub

Luboć i płodny ugor z przyrodzenia,
I liczne ziarno buynego nasienia,

Często w pierwiastkach piękney niknie trawy,
Gdy się zaburzy wicher nie łaskawy.

Kto wiele nader rad o sobie trzyma,
Ten i nawiększych łask w szacunku nima.
Pełny sam siebie, pod zasług płaszczykiem
Chce, by mu cały świat został dłużnikiem.

Próżno nań dary pańska sypie ręka,
Nigdy się chciwa nie natka paszczęka :
Pragnie ustawnie, a im więcey zmyka,
Gorszego bierze postać niewdzięcznika.

Podobny morzu, gdy swe ruszy męty;
Darmo mu sternik drogie ciska sprzęty:
Rade, by nie wiatr przeszkadzał łaskawy,
Samey oglądać zgubę piękney nawy.

Tak, śliczne słońce skoro się ocuci,
Lubo swóy postrzał iasno-złoty rzuci
Na pierwsze zaraz i dęby i sośnie,

Ile ich w boru wierzchem w niebo rośnie.

Czyliż mu chętnie za tak dobro-czynne
Podarki, dzięki oddaią powinne?
Jeden i drugi miesiąc dobrze minie,
Nim się płod na nich iakowy rozwinie.

A choć i owoc iaki z czasem będzie,
Płonne to tylko szyszki, a żołędzie:
Z kąd ani ołtarz kwiatem się okryie,
Ani człek słodkim pokarmem utyie.

Ba owszem i to często ieszcze bywa,
Ze się rozrosłszy puszcza nie życzliwa,
W gęstym promyczki pańskie liściu więzi,
Rzucaiąc pod nim z buynych sklep gałęzi.

Samaby zabrać na się wszystko rada;
Mało dba na to, że większa gromada
Ziołek rodzaynych, pod iey gnuśnym cieniem
Mdleie, żywotnim nietknięta promieniem.

Lecz fiołeczek na ugórze modry,
Lubo nań nie tak Hyperyon szczodry;
Zaraz mu z całą wdzięcznością się pisze,
Serce rozwiia i balsamem dysze.

Z niego złociste wkoło brzęcząc roie,
Znoszą do dzieni niebieskie napoie:
Z niego uplotszy Nimfa wieniec gładki,
Wzywa do tańca nadobne sąsiadki.

On nie zazdrości, krzywym tocząc wzrokiem
Na drzewa liściem odziane szerokiem;
I w szczupłey chętnie przestawaiąc sferze,
Myśli, że więcey winien niźli bierze.

Próżney wielkości blaskiem oszalona,
Sama to tylko wdzięczności nasiona

Duma wygładza: lecz nie w tych pamięci,
Których określił Bóg i stan i chęci.

On panom liczne zostawił dochody,
Obszerne włości, budowane grody,
Swietne honory i ukłony grzeczne:
A mnie dał serce wdzięczne i stateczne.

Droższy iest u mnie ten, Królu, podarek,
Niż od tysiąca poddanych folwarek,
Z którego oddam, nie kradzioną kwartę,
Lecz całe serce ieśli
czego warte.

Nie tak się dziwi słonecznych promieni
Swiatłu, na polney kto stoi przestrzeni:
Ja ów, co w ciemney zamkniony komorze,
Drobnym okienkiem śliczne wita zorze.

Acz nie są zgoła, ukochany Panie,
Rymopisowie w tak ubogim stanie;
By same wielkich królów maiestaty
Godney z ich ręku nie brały zapłaty.

Ich pieśniom losy w dyamencie ryte,
Oddały w dziale wieki nieprzeżyte:
Kogo chcą oni wdzięczną podać mową,
Ten szlachetnieyszą nie umrze połową.

Wyięty z cizby, iz pospolstwa wrzawy
Wartkim polotem wznoszącey się sławy;
Przeniknie grobów tayniki posępnych,
Zyiąc w pamięci u wieków następnych.

Z tego ci skarbu, Królu szczodrobliwy,
Muzy oddawać będą hołd życzliwy;
Sławiąc twą dobroć, abyś w późne lata
Oycem był zwany uczonego świata.

Ich rymem lanym z czystego Kastalu
Piękniey, niż ryty na złotym medalu,
Swiecić będziesz potomnym wiekom, puki
Kwitnąć w narodzie twym będą nauki.

Ö DA IV.

DO WOLTER A.

Wiersz Króla Jegomości Pruskiego.

Słuchay! gdybym ia był tak, iako i ty,

I kto w swym kolwiek domu mieszka skryty;
Kontent z drobnego zagonu mey roli,
Niechciałbym zayrzeć ludzi owych doli,

Którym w zamysłach chętne szczęscie sprzyia, I złotym kołem w progi ich zawiia.

Znam dobrze trudy honorów bez miary,
Urzędów, kto im dość czyni, ciężary:
Kłamstwa obłudnych pochlebców wytworne,
Grzeczność zmyśloną, i inne pozorne
Nędze; iakiemi ten się wiecznie bawi,
Kogo na pierwszym szczeblu los postawi.

Gardzę i sławy źnikomą zaletą,
Chociem iest razem królem i poetą.
Kiedy dni moich śmierć przędzę usiecze,
I nieprzespaną mgłą oczy powlecze;
Mało dbam, że mię potomność poświęci,
Gdy żyć przestanę, w kościele pamięci.

Jedna godzina, gdy ią wesoł pędzę,
Lepsza iest, niżli tysiąc wieków w księdze.
Niech naszym losom nikt nie zayrzy, proszę:
Szczera wesołość, prawdziwe roskosze

Zawsze pierzchaią, iak świat stoi światem,
Przed tym co błysnął berłem, lub szkarłatem.

Ktokolwiek ieno zna ich cenę, snadnie
Nad wszystkie skarby wyżey one kładnie.
Woli w lenistwie słodkie życie trawić,
Niźli się dzieły wysokiemi wsławić;

« PoprzedniaDalej »